«Με τον Κάρλο θα τα πηγαινα καλα, το κατάλαβα αμέσως.
Είναι, στην πραγματικότητα, ένας εξαιρετικός προπονητής, αλλά για μένα αυτό που έχει σημασία είναι ο άνθρωπος πίσω από αυτό.
Ο Κάρλο δεν συμφωνούσε ποτέ με τους ιδιοκτήτες όταν επέκριναν τους παίκτες, πάντα μας υπερασπιζόταν λέγοντας ότι είχαμε κάνει ό,τι μας ζητούσε.
Μας προστάτευε με διάφορους τρόπους.
Αν κάποιος αργούσε λόγω άστατης βραδινής εξόδου, τον καλούσε στο γραφείο του και ρωτούσε τι έγινε.
Τον άκουγε και μετά έλεγε…
«Μην το ξανακάνεις. Αυτό το πράγμα θα μείνει μεταξύ μας, αλλά δεν πρέπει να ξαναγίνει. Συμπεριφερθείτε σαν επαγγελματίες».
Σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν δεν ήταν άτοπο, μπορεί να αστειευόταν και να πρόσθετε κάτι σαν…
«Την επόμενη φορά τουλάχιστον να με προσκαλέσεις».
Γιατί ήταν έτσι και σε κάποιες περιπτώσεις ήταν δύσκολο να καταλάβουμε αν ήταν πραγματικά θυμωμένος ή αν προσποιούταν.
Μια μέρα, στην προπόνηση, τον πλησίασα και του είπα…
«Κόουτς, κόουτς, πρέπει να σου μιλήσω!».
Έκανε ότι δεν άκουσε, γι’ αυτό του απάντησα με το δάχτυλό μου δείχνοντας τον…
Γύρισε ξαφνικά και με ένα πολύ σοβαρό ύφος είπε…
«Μην μου κουνάς ποτέ το δάχτυλο».
Σοκαρίστηκα.
«Κόουτς… σοβαρολογείς;»
Ρώτησα.
«Ναι, μιλάω σοβαρά, μη μου κουνάς ποτέ το δάχτυλο».
Δύο δευτερόλεπτα αργότερα ξέσπασε σε γέλια.
Και είπα…
«Κόουτς, μην το ξανακάνεις αυτό! Σχεδόν δεν σε αναγνώρισα…»
Έχει αυτή τη λάμψη στα μάτια του, την ευαισθησία να καταλάβει οποιονδήποτε.
Ήμουν χαρούμενος και τυχερός που δούλεψα μαζί του».
Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς
