”Άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο όταν ήμουν παιδί, οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν δύο ετών.

Μεγάλωσα με τα δύο αδέλφια μου επειδή η μαμά μου, εργαζόταν όλη μέρα.

Ήταν σαν μητέρα και πατέρας για μένα.

Πάντα υπολογίζαμε σ’αυτή, επειδή ο πατέρας μου δεν ήταν ποτέ εκεί.

Σταμάτησα από το σχολείο στο τρίτο έτος του Γυμνασίου. Δεν εκανα ποτέ ονειρα, δεν είχα πολλούς στόχους, δεν σχεδίαζα το μέλλον.

Ζω κάθε μέρα, μου αρέσει κάθε στιγμή.Τατουάζ; Μου έφεραν προβλήματα στο παρελθόν.

Το πρώτο ήταν στα δώδεκα, έκανα έναν Ινδιάνο.

Δεν είχε ιδιαίτερο νόημα, ένα τυπικό αγόρι της εποχής.

Στη ζωή γνώρισα πολύ καλά τη φτώχεια.

Το φαγητό στο σπίτι ήταν πάντα το ίδιο.

Μάτε με ψωμί.

Νομίζω ότι η μητέρα μου αξίζει όλα όσα έχουμε κάνει μέχρι σήμερα.

Τον πρώτο μου μισθό τον κέρδισα με την Εστουντιαντες ντε Κασέρος, κερδίζοντας εκατό πέσος το μήνα, αλλά πραγματικά χρήματα είδα οταν έφτασα στην Ιταλία.

Η πρώτη αγορά;

Πρώτα απ ‘όλα, δεν άφησα ποτέ την μαμά μου, της αγόρασα ένα σπίτι.

Όλοι αγοράζουν αυτοκίνητο και στην πραγματικότητα αγόρασα κι εγώ, αλλά αγόρασα επίσης ένα σπίτι όπου θα μπορούσα να ζήσουν καλά τα παιδιά μου.

Η οικογένεια έρχεται πανω απ ‘όλα.

Για όλους τους Αργεντίνους, η Νάπολι σημαίνει πολλά πράγματα μαζί, εκεί έπαιξε το απόλυτο ίνδαλμα όλων των συμπατριωτών μου, ο Ντιέγκο Μαραντόνα.

Για μένα η Νάπολι είναι κάτι παραπάνω από μια ομάδα, έζησα εκεί τα ομορφότερα μου χρόνια, αγάπησα, αγαπήθηκα και δέθηκα με την ομάδα και την πόλη.

Στην Ιταλία πάντα υπήρχε η δυνατότητα της επιστροφής μου αλλά στη Νάπολι δημιούργησα μια μοναδική ένωση με την πόλη και το περιβάλλον της ομάδας και δεν ήθελα να παίξω σε άλλη ομάδα της Ιταλίας.

Αγαπώ τόσο πολύ την πόλη, είναι μια σχέση αγάπης που κρατάει ακόμα, μετά από τόσα χρόνια και είναι ξεχωριστή.

Όλα ήταν ιδιαίτερα στη Νάπολι, μια μεγάλη εμπειρία.”

Εζεκίελ Λαβέτσι

“Στη Νάπολι έγραψα ιστορία.

Δεν θα μπορούσα ποτέ να παίξω σε άλλη ιταλική ομάδα.

Ήμουν πάντα ειλικρινής με τους Ναπολιτάνους οπαδούς.

Πρώτη μέρα και σκόραρα, έπαιξα ένα σπουδαίο παιχνίδι και διασκέδασα πολύ.

Οι οπαδοί της Νάπολι είχαν την ευκαιρία να με γνωρίσουν περισσότερο μετά από αυτόν τον αγώνα.

Ήρθα λίγο υπέρβαρος.

Ευτυχώς στάματησα να τρώω αμέσως μετά από αυτό το παιχνίδι, πράγμα που με βοήθησε να βρω τη φόρμα μου.

Ο Μαραντόνα είναι πάντα εκεί, ειδικά όταν είσαι Αργεντίνος, αυτό ισχύει όσο τίποτα άλλο, ήταν πάντα παρών στην πόλη. Πάντα προσπαθούσα να κάνω ό,τι καλύτερο μπορούσα και έδινα τα πάντα.

Όταν έφυγα απλά χρειαζόμουν λίγο αέρα.

Κάθε φορά που ερχόταν ο γιος μου έπρεπε να μείνω μέσα, στη Νάπολι δεν μπορούσα να βγω άνετα έξω να απολαύσω την πόλη και να ηρεμήσω.

Στο Παρίσι είχα την ευκαιρία να περπατήσω μαζί του στο δρόμο”.

Εζεκίελ Λαβέζι