"Νόμιζα ότι δεν μπορούσα να ζήσω μακριά από την Πράγα, δεν είχα δει όμως ακόμα τη θάλασσα του Mondello στο Παλέρμο.
Συνήθιζα να περνάω το καλοκαίρι στο Παλέρμο.
Ακόμη και αυτό του 1968, όταν τα σοβιετικά τανκ έφτασαν στην Πράγα.
Από το 1974 έως το 1983 προπονούσα την ακαδημία νέων του Παλέρμο, τα γήπεδα ήταν με χώμα, σε κάθε πτώση αιμορραγούσες, τώρα έχουν όλες τις ανέσεις.
Ζητούσαμε δύο παίκτες.
Έβαλα αγγελία στην εφημερίδα...
Ζητούνται παίκτες.
Δεκάδες εμφανίστηκαν.
Τους είδα όλους αυτούς που μπορούσαν να κρατήσουν την μπάλα στον αέρα.
Βήματα, σακούλες με άμμο, επαναλαμβανόμενα τρεξίματα.
Σε ένα τουρνουά στον βορρά συναντήσαμε την Γιούβε, την Τόρο και τη Μίλαν, όπου έπαιζε ο Πάολο Μαλντίνι και τους νικήσαμε όλους.
Πηγαίναμε δύο φορές πιο γρήγορα απο όλους.
 Το Tuttosport έγραψε...
Αυτό το Παλέρμο είναι μια μικρή Ολλανδία.
Η Licata ήταν εθνική ομάδα της Σικελίας, μιλούσαν όλοι σ'αυτή την διάλεκτο.
Εκεί ήταν και ο Maurizio Schillaci, ξάδερφος του Totò.
Είχε περισσότερο ταλέντο, αλλά του έλειπε το μυαλό, καλό παιδί με κακές γνωριμίες.
Όταν μου έκλεψαν το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου, πήγα σε αυτόν.
Την επόμενη μέρα μου το έφεραν πίσω.
Ο Τοτό;
Είχε μια τρελή αίσθηση του γκολ, έβαλε 23, έστω και σχεδόν όλα εντός έδρας».
Ζντένεκ Ζέμαν