”Νομίζω ότι ένα παιδί πρέπει να δοκιμάσει όλους τους πιθανούς ρόλους του σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου.
Στην Ολλανδία είναι πρακτικά συνηθισμένο αυτό το πράγμα.
Στον Άγιαξ υπήρχε ο προπονητής στην ομάδα νέων, το όνομά του ήταν Χέρμαν Μπούρμαν.
Σχεδόν σε κάθε προπόνηση άλλαζε την θέση μας. Την μια μέρα βρισκόσασταν στην επίθεση και την επόμενη μέρα γυρίζαμε στην άμυνα.
Αυτό το πράγμα βοηθά τα παιδιά να μπορούν να παίζουν σε κάθε θέση και να μαθαίνουν το γήπεδο.
Ως παιδί στον Αγιαξ έπαιξα σε όλους τις θέσεις, εκτός από τερματοφύλακας.
Ίσως γι ‘αυτό να ήξερα πώς να παίξω σε κάθε σημείο του γηπέδου.

Θα μπορούσα να παίξω μπροστά απο την άμυνα, πίσω από τους επιθετικούς και επίσης να είμαι στην επίθεση χωρίς κανένα πρόβλημα.

Έπαιξα σε όλους τους μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους και κέρδισα σχεδόν ό,τι υπήρχε σε κάθε χώρα.
Από τότε που ήμουν μικρός, ο μόνος στόχος μου ήταν να γίνω ποδοσφαιριστής.

Το προσπαθούσα κάθε μέρα.

Οι φίλοι μου έβγαιναν να διασκεδάσουν και εγώ διασκέδαζα αλλά στο σπίτι.

Κάτι μέσα μου, μου έλεγε να βγω έξω, να απολαύσω την ζωή αλλα η καρδιά μου αποφάσισε…

”Έχεις πολύ χρονό για διασκέδαση.”

Όταν πέτυχα τον στόχο μου και έγινα επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, θυμήθηκα εκείνες τις στιγμές και πρέπει να πω ότι ήμουν πολύ χαρούμενος με τις επιλογές μου.”

Κλάρενς Ζέεντορφ