“Ξυπνάω πάντα νωρίς,στις 7.30.

Σκέφτομαι το παιχνίδι, σκέφτομαι τι θα πω στην ομάδα.

Μόλις ειχε τηλεφωνήσει η κόρη μου.

Μετά με φώναξε ο γιατρός “ελα γρήγορα,πανω τώρα “.

Εφτασα στο δωμάτιο νούμερο 118 με πιτζάμες

” Κύριε,ο Νταβίντε έφυγε “.

Εγώ ακόμα δεν ειχα καταλάβει.

Τότε, ανοίγοντας την πόρτα, είδα τον Αστόρι εκεί, κολλημένο στο κρεβάτι του. Έμοιαζε σαν να κοιμόταν.

Δεν ήταν έτσι ομως.

Η απώλεια,οι ειδοποιήσεις στην υπόλοιπη ομάδα, ήταν η πιο δύσκολη στιγμή, κάτι που δεν εύχομαι σε κανέναν.

Στην αρχή φοβήθηκα για τους παίκτες μου, ειναι τόσο νέοι και ίσως δεν είχαν καταλάβει ακόμα τι είχε συμβεί.

Άρχισα να μιλάω, μετά ρώτησα ποιος θέλει να προσθέσει κάτι.

Όλοι όσοι το έκαναν μου είπαν…

“Θέλουμε να συνεχίσουμε τις αξίες που μας έδωσε ο Νταβίντε, θέλουμε να συνεχίσουμε γι ‘ αυτόν “.

Εκείνη τη στιγμή, ήξερα ότι θα είχαμε τη δύναμη να ξεκινήσουμε από την αρχή. “

Στέφανο Πιόλι