”Στα χρόνια μου στη Λάτσιο έτυχε να χάσουμε και να κερδίσουμε πολλά.
Χάσαμε έναν τελικό Κυπέλλου Uefa απέναντι στην Ίντερ το 1998, αλλά σε εκείνη την ομάδα έπαιξε ένας από τους ποδοσφαιριστές που με εντυπωσίασε περισσότερο.
Ο Ρονάλντο ήταν κάτι το απίστευτο, μας τρέλανε όλους γιατί ήταν απερίγραπτος και έκανε γρήγορα πράγματα που ήταν ήδη δύσκολα να τα διανοηθείς.
Το στυλ παιχνιδιού του ήταν μοναδικά όμορφο θυμάμαι ότι ο Alessandro Nesta θύμωσε κάποια στιγμή και άρχισε να τσακώνεται μαζί του λέγοντας του να σταματήσει να μας κοροϊδεύει αλλά ο Ronaldo απάντησε πολύ ειλικρινά ότι δεν έκανε τίποτα λάθος αυτό ήταν το δικό του παιχνίδι.
Θεαματικό, διασκεδαστικό και γεμάτο χαρά και όρεξη, αυτό το παλικάρι ήταν δώρο για όλο το ποδόσφαιρο.
Όταν τραυματίστηκε τον επόμενο χρόνο στεναχωρήθηκα πολύ γι’αυτόν, γιατί παρόλο που κέρδισε τα πάντα και έπαιξε στις πιο δυνατές ομάδες του κόσμου, υπάρχει κάτι από αυτή τη μαγεία των πρώτων χρόνων που χάνεται και συμβαίνει συχνά σε ανθρώπους που τραυματίζονται σοβαρά τόσο νέοι.
Γίνεσαι λίγο πιο αργός, χάνεις την αυτοπεποίθηση σου, δεν είσαι τόσο χαρούμενος και δεν θες να είσαι επαγγελματίας.
Αλλά έτσι είναι η ζωή και πραγματικά χαίρομαι που τον γνώρισα στα καλύτερα χρόνια, που ένιωσα τον άνεμο από την δύναμή του. “
Πάβελ Νέντβεντ