Η Ρόμα τον παρουσίασε για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1980 σε έναν φιλικό αγώνα με την πρώην ομάδα του, την Ιντερνασιονάλ, τον διεθνή απο το Πόρτο Αλέγκρε.

Λέγεται ότι κατά τη διάρκεια του pre-match ο τότε πρόεδρος των Giallorossi, Ντίνο Βιόλα, τον πλησίασε ζητώντας του να δώσει στους φιλάθλους ένα παιχνίδι σαν Βραζιλιάνος…

Στο τέλος του αγώνα ο «γκάουτσο» με το 5 στην πλάτη του, ένα αριθμός που ζητήθηκε ρητά, ή ακόμα καλύτερα, ζητήθηκε ακόμη και πριν υπογράψει το συμβόλαιο, κάνει ένα τακούνι εναέριο, περνά πάνω από τον άμεσο αντίπαλό του και δοκιμάζει ένα σου ενω η μπάλα είναι στον αέρα, απο μεγάλη απόσταση.

Στη συνέχεια, στο τέλος του αγώνα, συναντώντας τον πρόεδρο στα αποδυτήρια, θα του πει… «Το έκανα, αλλά μην μου ζητήσεις να ξανακάνω κάτι τέτοιο. Αυτά είναι εκπαιδευμένα πράγματα φώκιας, εγώ είμαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής».

Η Ρόμα απέκτησε, εν μέσω γενικού σκεπτικισμού των οπαδών, που ονειρευόντουσαν από καιρό την άφιξη του Ζίκο, εναν από τους Βραζιλιάνους ποδοσφαιριστές που δεν ήταν σε αρμονία με την πράσινη και χρυσή σχολή σκέψης.

Στην πραγματικότητα, ο Φαλκάο σχεδόν ποτέ δεν δοκίμασε το απίστευτο σόου ή την εντυπωσιακή ντρίπλα, που ήταν κάτι σαν αυτοσκοπός για την αποκλειστική απόλαυση του πλήθους.

Ηταν δυνατός στα τάκλιν και πάντα οργάνωνε το παιχνίδι στο κέντρο του παιχνιδιού, ξεκινούσε απο την άμυνα και μετά στην επίθεση.

Η προσωπικότητά του, η ικανότητά του να είναι ξεκάθαρος και ο τρόπος του να παίζει πάντα με σώμα θα τον κάνουν ένα αδιαμφισβήτητο είδωλο του λαού της Ρόμα.

Εκείνος ο παίκτης που έφτασε στην πρωτεύουσα ως ημι-άγνωστος και έγινε ‘Θεϊκός Εργάτης’ για όλους.

Πριν από τον Totti και τον πρίγκιπα Giannini, ήταν στο κέντρο της πρωτεύουσας, ο Paulo Roberto Falcao!