«Ήταν Ιούλιος του 1995.
Το τηλέφωνο χτυπάει.
-Μάρκο, είμαι o πρόεδρος Μπερλουσκόνι, πώς είσαι;
-Σε κατάλαβα Ρομπέρτο Μπάτζιο, ασε τα αστεία.
Τον Μάιο, μετά από μια ακόμη διαβούλευση στην Αμβέρσα, ήμουν έτοιμος να αποσυρθώ, αλλά μετά από κάλεσμα του προέδρου, η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο εμφανίστηκε ξανά.
Μου είπε ότι θα αγόραζε τον Ρομπέρτο Μπάτζιο και σκέφτηκα…

«Εγώ μαζί με τον Μπάτζιο… δεν θα ήταν καθόλου κακό».
Επέστρεψα στην Ιταλία και μπήκα στην ομάδα μετά από δύο χρόνια για την καλοκαιρινή προετοιμασία.
Ήμουν αποφασισμένος, έστω και για άλλη μια χρονιά, ήθελα να προσπαθήσω γιατί πάντα θαύμαζα τον Ρομπέρτο ​​και το να μπορώ να παίξω μαζί του, ήταν μια μεγάλη ευκαιρία και για τους δυο μας.
Στην προετοιμασία λίγες μέρες αργότερα συναντηθήκαμε και με ρώτησε για τα προβλήματά μου.
Μου είπε…
«Τουλάχιστον για ένα χρόνο, θα ήταν ωραίο να μπορούσαμε να παίξουμε μαζί.
Παίζουμε και οι δύο με ένα πόδι , αλλά ίσως και οι δύο μπορούμε να κάνουμε έναν ολοκληρωμένο παίκτη».
Μετά από αυτό το αστείο ξεσπάσαμε στα γέλια και ανακάλυψα ότι ήταν ένα εξαιρετικό αγόρι.
Είχαμε ήδη φτιάξει ένα καλό κλίμα.
Μετά από λίγες μέρες όμως ο αστράγαλος άρχισε τα δικά του, δεν με άφησε σε ησυχία.
Έσπασε το στομάχι μου από τα παυσίπονα και συχνά έκανα εμετό.
Ήταν ώρα να αποσυρθώ, δεν μπορούσα να περπατήσω.
Αγκάλιασα όλη την ομάδα με δάκρυα στα μάτια και άφησα για το τέλος τον αρχηγό, Φράνκο Μπαρέζι και τον Ρομπέρτο ​​Μπάτζιο.
Η τελευταία φράση του Ρομπέρτο ​​ήταν…
«Κρίμα! Θα ήταν ωραίο να παίξω μαζί σου».
Αυτή τη φράση την κουβαλάω μέσα μου και φαίνεται να την ακούω ακόμα και σήμερα.
Γαμ… τους αστραγάλους…»
Μάρκο Φαν Μπάστεν