”Αν σκεφτούμε το 2006, αναμφίβολα μιλάμε για διαφορετικές ποιότητες, σε αυτή την Ιταλία σκοράραμε όλοι οι επιθετικοί μεταξύ 20 και 30 γκολ ανά σεζόν, ήμασταν ένα μεγάλο γκρουπ, γεμάτο πρωταθλητές.
Σήμερα πάσχουμε από παίκτες, οι οποίοι να μπορούν να βάζουν την μπάλα στα δίχτυα.
Πραγματικά υπάρχουν παιχνίδια που πιάσαμε πάτο επιθετικά, δεν μπορούσαμε να σκοράρουμε.
Οι ποδοσφαιριστές οι τωρινοί δεν έχουν συνηθίσει να παίζουν σε μεγάλα παιχνίδια, τώρα δεν βγάζουμε καν ομάδα στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ.
Και όταν δεν έχεις συνηθίσει να ζεις συγκεκριμένες βραδιές και να αντιμετωπίζεις ορισμένους μεγάλους αντιπάλους, αργά ή γρήγορα θα φανεί η απειρία.
Απο εκεί και πέρα, στην Ιταλία, συχνά, οι μεγάλοι παίκτες, οι βετεράνοι των ομάδων, δεν έχουν θέση στην διοίκηση.
Ο Μαλντίνι έχει μεγάλο ποσοστό στην κατάκτηση του πρωταθλήματος απο την Μίλαν την σεζόν 2020-2021 αλλά υπήρχαν κάποιοι τριγμοί στην σχέση του με την ομάδα.
Για κάποιον που ήταν μεγάλος παίκτης, δεν είναι απλό, γιατί πολύ απλά δεν τον αφήνουν να δουλέψει.
Στη Βερόνα είχα αναλάβει τεχνικός διευθυντής αλλά μετά έφυγα γιατί όλες τις αποφάσεις τις έπαιρνε ο πρόεδρος.
Είσαι κακός επειδή ως παλιός ποδοσφαιριστής αφαιρείς την βιτρίνα από τους άλλους, επειδή είναι ένας κόσμος γεμάτος ζήλια και επιπλέον δεν είναι εύκολο να μπεις σε ένα τέτοιο τραπέζι στην διοίκηση μιας ομάδας γιατί είναι πάντα οι ίδιοι άνθρωποι που ανακυκλώνονται και απλά αλλάζουν θέσεις.
Είναι σα να μην υπάρχουν άλλοι τριγύρω.”
Λούκα Τόνι
