Σεζόν 1954-1955…
Οι ομάδες του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού ποζάρουν μαζί στο γήπεδο του Παναθηναϊκού στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Μπροστά διακρίνεται με το μουστάκι, ο εικοσάχρονος τότε Νίκος Κούρκουλος.
Ένα χρόνο μετά θα πάρει την απόφαση να γίνει ηθοποιός και θα αφήσει μια για πάντα τα γήπεδα.
”Σε μία προπόνηση πήγα να κόψω τον Λουκανίδη, αλλά με έκανε κουτό.
Εκεί κατάλαβα ότι δεν ήταν για εμένα το ποδόσφαιρο.
Ο Λουκανίδης ήταν ένας παίκτης, μια ομάδα μόνος του.”
Νίκος Κούρκουλος
Έγινε ένας απο τους κορυφαίους ηθοποιούς της χώρας!
Γεννήθηκε το Δεκέμβριο του 1934 στην Αθήνα, στην περιοχή του Ζωγράφου και ήταν το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας του Αλκίνοου Κούρκουλου, που ήταν κουρέας με καταγωγή από την Κέρκυρα.
Στα νιάτα του υπήρξε ποδοσφαιριστής στον Παναθηναϊκό, η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια γι’αυτόν.
Σπούδασε στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στο πλευρό του Μάνου Κατράκη, από την οποία αποφοίτησε το 1958.
Την πρώτη θεατρική του εμφάνιση έκανε στο έργο «Η κυρία με τις καμέλιες» με τον θίασο Λαμπέτη – Χορν (1958-59).
Η θεατρική του πορεία στη συνέχεια έχει ως εξής:
1959-60: Συμμετοχή στο θίασο Βεργή στο έργο «Nίκη χωρίς φτερά».
1964: «Πύργος» του Φραντς Kάφκα και «Ιούλιος Καίσαρ» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ.
1967: «Ποτέ την Κυριακή» («Ίλια Ντάρλιγκ») στις H.Π.A., σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασέν με τη Μελίνα Μερκούρη, παράσταση για την οποία κέρδισε την υποψηφιότητα για το Βραβείο Tony.
1971: «Η Δίκη» του Φραντς Kάφκα.
1972: Συγκροτεί δικό του θίασο. Ανεβάζει το «Tάνγκο» του Σλ. Μρόζεκ.
1974: Δημιουργεί το θέατρο «KAΠΠA» όπου στεγάζει τον θίασό του.
1975: «Όπερα της πεντάρας» του Μπέρτολτ Μπρεχτ.
1976: «Ο Γλάρος» του Άντον Τσέχοφ.
1982: «Οιδίποδας τύραννος» του Σοφοκλή.
1983: «Ανταπόκριση» του Oύγκο Μπέτι.
1986: «Ψηλά από τη Γέφυρα» του Άρθουρ Μίλερ.
1987: «Στη Φωλιά του Κούκου» του Ντέιλ Bάσερμαν.
1988: Σκηνοθέτησε το «Φτωχέ μου φονιά» του Πάβελ Kόχουτ.
1992: Τελευταία εμφάνιση στο θέατρο, με τον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή, στην Επίδαυρο.
1993: Πρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου.
1994: Καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού θεάτρου.
Ίδρυσε την Πειραματική Σκηνή και το Εργαστήρι Ηθοποιών, έθεσε σε μόνιμη λειτουργία την Παιδική Σκηνή του Θεάτρου, ενώ στις καινοτομίες του καταγράφηκε και η τεράστια επιτυχία του μιούζικαλ «Βίρα τις άγκυρες» των Β. Παπαθανασίου – Μ. Ρέππα, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, ως το πρώτο μουσικό έργο στην ιστορία του Εθνικού Θεάτρου, αφιερωμένο στην ελληνική επιθεώρηση.
Στον κινηματογράφο διακρίθηκε σε ρόλους “ζεν-πρεμιέ” και πρωταγωνίστησε σε κοινωνικά δράματα, όπως “Οργή”, “Κατήφορος” (1961), “Ορατότης Μηδέν” (1970).
Αξιόλογη ήταν και η ερμηνεία του σε πολεμικά δράματα, όπως “Το Χώμα Βάφτηκε Κόκκινο”, ενώ από τη φιλμογραφία του δεν έλειψε και η παρουσία του σε ξενόγλωσσες ταινίες.
Στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, πήρε δύο φορές το βραβείο Α΄ ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στις ταινίες “Οι Αδίστακτοι” (1965) και “Ο Αστραπόγιαννος” (1970).
Η τελευταία του κινηματογραφική παρουσία ήταν στην ταινία Το Φράγμα (1982).
Στην τηλεόραση πρωταγωνίστησε στη σειρά “Το 13ο κιβώτιο”, στον τηλεοπτικό σταθμό ΑΝΤ1.
Το 2001, ο ηθοποιός διαγνώστηκε ότι έπασχε από καρκίνο στο ρινοφάρυγγα. Παρά τα προβλήματα υγείας, συνέχιζε να αγωνίζεται για το Εθνικό Θέατρο.
Απεβίωσε στις 30 Ιανουαρίου 2007, σε ηλικία 73 ετών. Κηδεύτηκε στις 31 Ιανουαρίου 2007, από το νεκροταφείο Ζωγράφου, στη γειτονιά όπου μεγάλωσε.
