“Όταν ήμουν τετάρτη τάξη είχαμε μια από εκείνες τις διδακτικές ώρες που μιλάς για τους στόχους και τα όνειρα σου.
Έτσι το λέγανε “στόχοι και όνειρα ζωής”.
Σηκωνόταν ο καθένας στον πίνακα και έγραφε ποιο είναι το όνειρο του μεγαλώνοντας.
Όταν ήρθε η σειρά μου και με φώναξε η δασκάλα στον πίνακα να γράψω, έγραψα…
”Θέλω να γίνω επαγγελματίας παίκτης μπάσκετ”.
Με κοίταξε άγρια, το έσβησε και μου ζήτησε να γράψω κάτι πιο ρεαλιστικό.
Εγώ ξαναέγραψα “θέλω να γίνω επαγγελματίας παίκτης μπάσκετ”.
Η δασκάλα ήταν έξαλλη.
Ο διευθυντής φώναξε τον πατέρα μου και στο σπίτι μου έβαλε τις φωνές.
Ότι λέει δεν την σεβάστηκα, γιατί ξέρει παραπάνω από εμένα για την ζωή.
Μα πως θα την σεβαστώ περισσότερο παρά με το να της πω την αλήθεια;
Ο πατέρας μου ήταν γενικά ένας πολύ αυστηρός άνθρωπος και πρέπει να το πω αυτό.
Την επόμενη μέρα πήγαμε στο σχολείο για να γράψω επιτέλους αυτό που έπρεπε.
Μπροστά στον πατέρα μου και την δασκάλα πήρα την κιμωλία και έγραψα…
“Θέλω να γίνω επαγγελματίας παίκτης μπάσκετ”.
Η δασκάλα με κοίταξε πολύ αυστηρά.
Το ίδιο και ο πατέρας μου.
Ξεκίνησε να μου κάνει παρατηρήσεις, πάλι τα ίδια, όμως ο πατέρας μου την διέκοψε.
“Ίσως αυτή είναι η αλήθεια του και για αυτόν είναι ρεαλιστικό”.
Το είπε και έφυγε από την αίθουσα.
Όταν γύρισα στο, σπίτι μου είπε…
“Εάν είναι να υψώσεις το ανάστημα σου για κάτι τέτοιο, απλά να είσαι σίγουρος ότι δεν θα κάνεις ποτέ πίσω”.
Και αυτό έκανα.
Ακολούθησα τα όνειρα μου και δεν έκανα ποτέ πίσω.”
Glenn Rivers
