«Σε ορισμένες χώρες, όπως η Αγγλία, υπάρχει διαφορετική λογική στον κόσμο του ποδοσφαίρου.

Μπορεί να συμβεί να δείτε ομάδες να υποβιβάζονται και οι οπαδοί να χειροκροτούν, επειδή οι οπαδοί έχουν μια δέσμευση με την ομάδα τους, που φτάνει έξω απο τα όρια της νίκης.

Αυτή είναι η ουσία του αθλητισμού, εγώ σαν παίκτης δίνω και την ψυχή μου, είμαι πρόθυμος να πεθάνω στο γήπεδο, αλλά αν χάσουμε δεν χρειάζεται να μου πεις αντε γαμ… ή να με προσβάλλεις, ούτε καν να μου πεις να ζητήσω συγγνώμη, ενώ έχω δώσει ότι έχω μέσα μου για την Μίλαν.

Να ζητήσω συγγνώμη?

Όπως τότε όταν γύρισα από την Κωνσταντινούπολη.

Ως Αρχηγός δεν μπορούσα να δεχτώ ότι ένα αγόρι εικοσιδύο ετών θα μου έλεγε…

«Θα έπρεπε να ντρέπεσαι, ζήτα συγγνώμη».

Έπαιζα για τη Μίλαν για είκοσι χρόνια, δεν μπορούσα να το επιτρέψω, οπότε έπρεπε να αντιμετωπίσω αυτόν αλλά και άλλους οπαδούς.

Σκέφτηκα για δέκα δευτερόλεπτα τι να κάνω και μετά ενήργησα με βάση το ένστικτο, δεν μπορούσα να τ’αφήσω έτσι.

Δεν ήμουν μόνος, υπήρχαν άλλοι παίκτες, η γυναίκα μου και τα παιδιά μου, αλλά παρόλ’αυτά πήγα μόνος μου να τους αντιμετωπίσω γιατί με αυτά τα λόγια πληγώθηκα και δεν μπορούσα να το επιτρέψω.

Έδινα τα πάντα για την Μίλαν, πόνεσα και μάτωσα την φανέλα, δεν μπόρεσα να κρατηθώ ήρεμος.»

Παόλο Μαλντίνι