“Ο Σκόουλς, ήταν τόσο μικροσκοπικός, τόσο λεπτός.

Δεν είχε ενέργεια.

Δεν είχε τη δύναμη.

Μπορούσες να τον ρίξεις κάτω εύκολα γιατί ήταν πολύ αδύνατος. Είχε άσθμα.

Δεν είχε αντοχή να τρέξει.

Δεν ήταν γρήγορος, ποτέ δεν νίκησε σε ταχύτητα.

Οπότε στα δώδεκα με δεκατρία σου χρόνια, παίζεις εναντίον του Νίκι Μπατ, που ήταν θηρίο, περνούσε από πάνω σου, πολύ δυνατός, σε κλωτσούσε, πάσαρε, έτρεχε.

Υπήρχε ο Μπέκαμ, το καλύτερο πόδι που υπήρχε στο κέντρο.

Οπότε υπήρχε ποιότητα σε κάθε παίκτη.

Και μετά κοίταζες τον Πολ Σκόουλς, προφανώς ήταν πολύ καλός με την μπάλα, αλλά σκεφτόσουν πώς μπορεί να στέκεται στο γήπεδο.

Σωματικά δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω του.

Δεν έπαιζε πολλά παιχνίδια.

Το 1992 δεν έπαιζε καν στην ομάδα νέων.

Ξαφνικά τον επόμενο χρόνο, νομίζω ότι ήταν η εποχή που σταμάτησε να πίνει μπύρα και να τρώει κέικ τις Παρασκευές.

Η μεταμόρφωση σε δύο ή τρία χρόνια ήταν εκπληκτική.

Ένα μικρό παιδί, χωρίς δύναμη, χωρίς μεγάλες αντοχές, που δεν μπορεί να τρέξει πολύ, έγινε ο καλύτερος παίκτης που έχω παίξει ποτέ…

Μια τεράστια αλλαγή.”

Γκάρι Νέβιλ