Βλέπεις αγαπητή μπάλα, το γεγονός ότι σε κυνηγάμε παντού, σε δρόμους, βουνά ,τσιμέντα, γυμναστήρια, λάσπες και γρασίδια, δείχνει οτι δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς εσένα.
Ακόμα και τώρα που πολλά παιδιά δεν παίζουν πλέον στον δρόμο, ακόμα και τώρα που δεν ονειρεύονται όπως πριν, ακόμα και τώρα που τα πολλά χρήματα αγόρασαν την αγνότητα αυτού του υπέροχου αθλήματος, το οποίο γεννήθηκε φτωχό και θα παραμείνει λαϊκό, οσο κι αν θέλουν να το μεταλλάξουν κάποιοι…

Ακόμα και τώρα είναι αδύνατο να σταματήσουμε να σε κυνηγάμε.
Ναι, είναι αδύνατο να σταματήσουμε να σε αγαπάμε.
Ίσως μια μέρα να σου ζητήσω συγγνώμη για όλες τις φορές που σε κακομεταχειρίστηκα, για όλες τις φορές που σε αντικαταστήσαμε με μια πιο φουσκωμένη μπάλα.
Ίσως να σε πάρουμε από την γριά που σε κρατούσε όμηρο για χρόνια.

Στο υπόσχομαι, θα έρθουμε.
Πρέπει να κλωτσάμε την μπάλα, να την χρησιμοποιούμε, μέχρι να φύγει και το τελευταίο κομμάτι δέρματος.
Σε χρειαζόμαστε για να ζούμε, να ονειρευόμαστε και να νιώθουμε πάντα παιδιά.
Πρέπει να ξαναθυμίσουμε στον εαυτό μας αυτά τα ατελείωτα απογεύματα σε έναν καυτό ήλιο με τα γόνατα σκισμένα και τους αγκώνες ματωμένους, να μαχόμαστε μέχρι το βράδυ.
Σε χρειαζόμαστε, όπως χρειαζόμαστε δύο τσάντες και δύο ομάδες, για να ονειρευτούμε ξανά.
Αυτό είναι το ποδόσφαιρο.