"Είχες χάσει από καιρό την ευτυχία σου.
Σε έβλεπα όλο και πιο λυπημένο, πιο άρρωστο, το βλέμμα σου να απουσιάζει, το σώμα σου όλο και πιο αδύναμο.
Με πονούσε που σε άκουσα να λες μερικές φορές...
 "Δεν θέλω να ζήσω άλλο" στις λίγες ώρες σου με νηφαλιότητα.
Θα ήθελα να καταλάβω τι έψαχνες κάθε μέρα της ζωής σου στο αλκοόλ.
Εδώ και πάνω από 10 χρόνια οι γιατροί εκφράζουν αρνητικές απόψεις και μετρούν τους μήνες που σου μένουν για να ζήσεις.
Σε αυτά τα 10 χρόνια έχω χάσει την ελπίδα, αλλά κανείς δεν είναι ποτέ έτοιμος για όλα αυτά.
Σε συγχωρώ μπαμπά, ορκίζομαι ότι σε συγχωρώ.
Ελπίζω να άκουσες το αντίο μου, όταν σου κρατούσαμε το χέρι με τη μαμά, ελπίζω να ένιωσες την ηρεμία που ήθελα να σου μεταφέρω σε εκείνο το χάος των συναισθημάτων.
Σε ευχαριστώ που μου έδωσες ζωή, που άφησα τόσα πολλά μέσα μου.
Υπάρχει πολύς Fabian σε αυτή τη Μαρίνα.
Με κάνει περήφανη να ξέρω πόσο αγαπήθηκες από όλους και θα σε θυμόμαστε για την καλοσύνη, τη γενναιοδωρία και την ταπεινοφροσύνη σου.
Θα σε αγαπώ πάντα και τώρα ξέρω ότι δεν θα είναι απλώς «μέχρι θανάτου» όπως μου είπες, αλλά πολύ περισσότερο.''
Μαρίνα Ο'Νιλ