«- Δεν έχω δει την οικογένειά μου, δεν έχω μιλήσει μαζί τους, εδώ και πολύ καιρό
– Πήγε φυλακή ο πατέρας μου
– Τα αδέρφια μου δεν μπορούν να βρουν δουλειά
– Ανακλήθηκε το διαβατήριό μου
– Υπάρχει διεθνές ένταλμα σύλληψης
– Η οικογένειά μου δεν μπορεί να φύγει από τη χώρα
– Δέχομαι απειλές θανάτου κάθε μέρα
– Έχω δεχθεί επίθεση και παρενόχληση
– Προσπάθησαν να με απαγάγουν στην Ινδονησία
Η ελευθερία δεν είναι δωρεάν».
”Έχω να συναντήσω τους γονείς μου από το καλοκαίρι του 2015.
Tότε ήταν η τελευταιά φορά που τους είδα απο κοντά.
Από τότε έχουν συμβεί πολλά.
Πιστεύω πως θα γίνουν περισσότερα.
Την πρώτη φορά που έφυγα, η μητέρα μου και ο πατέρας μου, μου ζήτησαν να προσέχω.
Να είμαι καλός άνθρωπος και κάθε ημέρα, να προσπαθώ να είμαι ο καλύτερος.
Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Κάτι παρόμοιο μου είπαν εκείνη τη φορά.
Εκείνη την ημέρα, το καλοκαίρι του 2015.”
Ο Ενές Καντέρ δεν θα σταματήσει να φωνάζει και να ζητάει ελευθερία.
Πρώτα για τους άλλους και μετά για τον ίδιο.
Ο Καντέρ συνηθίζει να μιλά κατά της πολιτικής Ερντογάν.
Του δικτάτορα, όπως συνηθίζει να λέει.
