«- Δεν έχω δει την οικογένειά μου, δεν έχω μιλήσει μαζί τους, εδώ και πολύ καιρό

– Πήγε φυλακή ο πατέρας μου

– Τα αδέρφια μου δεν μπορούν να βρουν δουλειά

– Ανακλήθηκε το διαβατήριό μου

– Υπάρχει διεθνές ένταλμα σύλληψης

– Η οικογένειά μου δεν μπορεί να φύγει από τη χώρα

– Δέχομαι απειλές θανάτου κάθε μέρα

– Έχω δεχθεί επίθεση και παρενόχληση

– Προσπάθησαν να με απαγάγουν στην Ινδονησία

Η ελευθερία δεν είναι δωρεάν».

”Έχω να συναντήσω τους γονείς μου από το καλοκαίρι του 2015.

Tότε ήταν η τελευταιά φορά που τους είδα απο κοντά.

Από τότε έχουν συμβεί πολλά.

Πιστεύω πως θα γίνουν περισσότερα.

Την πρώτη φορά που έφυγα, η μητέρα μου και ο πατέρας μου, μου ζήτησαν να προσέχω.

Να είμαι καλός άνθρωπος και κάθε ημέρα, να προσπαθώ να είμαι ο καλύτερος.

Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Κάτι παρόμοιο μου είπαν εκείνη τη φορά.

Εκείνη την ημέρα, το καλοκαίρι του 2015.”

Ο Ενές Καντέρ δεν θα σταματήσει να φωνάζει και να ζητάει ελευθερία.

Πρώτα για τους άλλους και μετά για τον ίδιο.

Ο Καντέρ συνηθίζει να μιλά κατά της πολιτικής Ερντογάν.

Του δικτάτορα, όπως συνηθίζει να λέει.