”Ήμουν οπαδός του ποδοσφαίρου.
Με διάλεξε το ποδόσφαιρο, δεν επέλεξα το ποδόσφαιρο.
Συνήθιζα να παίζω συνέχεια μπάλα.
Στην τραπεζαρία του σπιτιού, στο δωμάτιο, στην αυλή, στον δρόμο, παντού.
Βασικά όταν δεν έπαιζα πήγαινα σχολείο.
Αλλά ακόμα κι αν ακούγεται σαν αστείο, ήταν το σχολείο που έπρεπε να μοιράσει τον χρόνο μου με το ποδόσφαιρο.
Έτσι πάντα πίστευα ότι το ποδόσφαιρο ήταν σόου, τουλάχιστον όσο ήμουν στη Νανσί.
Άρχισα να αισθάνομαι το καθήκον να κερδίσω όταν πήρα μεταγραφή στην Σεντ Ετιέν.
Εγώ όμως μέχρι τα δεκαεπτά δεν ήξερα καν ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι επάγγελμα.
Θυμάμαι που μια φορά πήγα να ζητήσω πιστοποιητικό, αστική κατάσταση, δεν θυμάμαι ακριβώς και με ρώτησαν τι επάγγελμα κάνω.
Είπα… Ποδοσφαιριστής!
Και η υπάλληλος με διόρθωσε…
”Συγγνώμη, αλλά σας ζήτησα το πραγματικό επάγγελμα που κάνετε.”
Δεν είναι αστείο, αυτή ήταν η κατάσταση του ποδοσφαίρου τα παλιότερα χρόνια στη Γαλλία.
Τότε τα πράγματα άλλαξαν και εκεί.
Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό είναι καλύτερο ή χειρότερο.
Πρέπει όμως να καταλάβετε τη συναισθηματική μου ανατροφή σε αυτό το παιχνίδι.
Έδινα παράσταση, δεν έπαιζα ποδόσφαιρο.
Οι άνθρωποι ερχόταν να παρακολουθήσουν, αλλά όχι με τη στάση που έχουν οι οπαδοί στην Ιταλία που είναι φανατικοί οπαδοί.
Οι άνθρωποι ερχόντουσαν να μας δουν, όπως θα μπορούσαν να πάνε σινεμά ή συναυλία ή σε οποιαδήποτε άλλη παράσταση. “
Μισέλ Πλατινί
