”Με τον αδερφό μου Tέο, πάντα παίζαμε ποδόσφαιρο και τα σπάγαμε όλα στο σπίτι.

Οι γονείς μου χώρισαν και μετά δεν είδα τον μπαμπά μου ξανά και δεν θέλω να τον ξαναδώ.

Όταν αφήνεις δύο παιδιά και εξαφανίζεσαι, δεν αξίζει καν να σε σκεφτεί κανένας.

Δεν έχουμε νέα του για πάνω από δεκαπέντε χρόνια.

Τώρα που έγινα πατέρας είμαι ακόμα πιο συνειδητοποιημένος για το τι έκανε, ότι απέτυχε στον ρόλο του ως πατέρας.

Αν τον βρω θα κάνουμε μια συζήτηση αλλά αυτό που δεν μπορώ να φανταστώ, είναι να παρατήσω τον γιο μου.

Δεν θα το έκανα ποτέ για τίποτα στον κόσμο.

Ακόμα κι αν πρέπει να κοιμηθώ κάτω από μια γέφυρα για την ευτυχία του γιου μου, θα το κάνω.

Η μητέρα μας πολέμησε για εμάς.

Τα χρωστάμε όλα σε αυτήν.

Αυτή είναι που μας μεγάλωσε, που πήρε τον αδερφό μου και εμένα και μας άφησε να ακολουθήσουμε το όνειρό μας στο ποδόσφαιρο, που δούλεψε δεν ξέρω πόσες ώρες για να μας ταΐσει.

Αυτό που είμαστε, είναι δικό της έργο “.

Λούκας Ερνάντεζ