Ο Έντινσον Καβάνι πέρασε τα παιδικά του χρόνια σε ένα ταπεινό σπίτι στο Σάλτο, ένα από αυτά που δεν υπάρχει θέρμανση και όταν θέλεις να κάνεις μπάνιο πρέπει να βάλεις μια κατσαρόλα με νερό στη σόμπα. Ένα από αυτά που λείπει ακόμα και η τουαλέτα... «Μπορώ να πω ένα μυστικό, όμως; Όταν ξανασκέφτομαι αυτά τα πράγματα, δεν αισθάνομαι καθόλου άσχημα. Μάλλον, νιώθω ζεστασιά. Είναι μια καλή ανάμνηση, μου δίνει κουράγιο». Το Salto είναι διαφορετικό από το Μοντεβιδέο, είναι πιο σεμνό και προσγειωμένο από την πρωτεύουσα και τα σπίτια των απλών ανθρώπων είναι λίγο-πολύ έτσι, καμία πολυτέλεια, μόνο μια στέγη με δρόμο μπροστά, ένα "potrero" ή ένα λιβάδι όπου τα παιδιά περνούν ώρες και ώρες παίζοντας ξυπόλητα. «Ξεκινήσαμε τους αγώνες με παπούτσια, αλλά λίγο μετά τα βγάλαμε και τρέχαμε ξυπόλητοι. Αν κλείσω τα μάτια μου, αυτή τη στιγμή, μπορώ ακόμα να νιώσω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου». Όταν μπορεί, ο πατέρας Λουίς φορτώνει τον γιο του στο παλιό βαν που χρησιμοποιεί για να δουλέψει και τον πηγαίνει για ψάρεμα σε μια όμορφη λίμνη, μερικές δεκάδες χιλιόμετρα από το σπίτι. Είναι μια από αυτές τις μέρες που ο μικρός Έντι, κοιτάζοντας γύρω του, του δίνει μια υπόσχεση... «Μια μέρα θα μπω στον κόσμο του ποδοσφαίρου και θα σου αγοράσω ένα τεράστιο σκάφος και βαν». «Είχε αυτά τα απίθανα όνειρα και γέλασα», εξομολογείται ο πατέρας. «Σήμερα όμως κράτησε την υπόσχεσή του…».
