“Θα μπορούσες να μιλήσεις στον Μπιλάρδο, για τα προσωπικά σου θέματα, για τα προβλήματά σου, αλλά δεν τον ένοιαζε καθόλου.
Πραγματικά δεν τον ένοιαζε τίποτα.
Νοιαζόταν μόνο για την Εθνική Αργεντινής.
Του έλεγες ότι τσακώθηκες με την κοπέλα σου και σου έλεγε…
”Δεν πειράζει, αύριο στις οχτώ τ πρωί έχουμε προπόνηση.”
Τότε δεν είχαμε τηλέφωνο και έτσι η Νάνσυ μου έστειλε ένα κασέτα για να την δω στο βίντεο.
Ετσι ξύπνησα ένα βράδυ αργά και πήγα μόνος στο δωμάτιο για να δω το βίντεο, για να δω την κόρη μου.
Ξέσπασα σε δακρυα.
Το μωρό μεγάλωνε μέρα με την ημέρα και δεν ήμουν κοντά…
Εμφανίζεται ο Μπιλάρδο χαράματα, επειδή έπρεπε να πάρει χάπι.
Λοιπόν, εμφανίστηκε με κόκκινα μάτια, χάλια, με σαγιονάρες, κάλτσες και ένα μακρύ βρακί, από το πουθενά.
Με είδε και είπε…
-Τι κάνεις εδώ??
-Κοίτα Κάρλος, έλαβα ένα βίντεο με την νεογέννητη κόρη μου. Δες πόσο μεγάλωσε.
”Ξαναδες το και πήγαινε για ύπνο, γιατί αύριο έχουμε προπόνηση.
Έρχεται ένας σημαντικός αγώνας.
Ξέρεις πόσο χρόνο θα έχεις με την κόρη σου μετά… Πέσε για ύπνο.”
Αυτοί ήταν οι κανόνες του Μπιλάρδο, που ήθελες να τον σκοτώσεις εκείνη την ώρα και μετά ελεγες ναι, ήταν εντάξει, ωραίος, ήταν φοβερός προπονητής.
Έχασα από τη μια πλευρά πολύ ωραία πράγματα, όπως την γέννηση των παιδιών μου, αλλά όταν σταμάτησα να παίζω μπορούσα να πάρω πίσω όσα στερήθηκα και να ζήσω πολλές στιγμές μαζί τους. ”
Οσκαρ Ρουτζέρι
