“Η κόντρα μου με τον Μαραντόνα ξεκίνησε στο Μουντιάλ της Ισπανίας το 1982.
Μετά από εκείνο τον αγώνα δεν είχαμε ποτέ καλές σχέσεις.

Εκείνη την ημέρα αρνήθηκε να μου δώσει τη φανέλα.
Ένα πράγμα που με πληγώνει ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι.
Η αλήθεια είναι ότι έπαιξα στα όρια του σκληρού και αντιαθλητικού παιχνιδιού.
Στο τέλος, πάντα δίνει ο ένας στον άλλον το χέρι του, είναι μια αθλητική χειρονομία.
Όταν νικήσαμε τη Βραζιλία όλοι οι παίκτες ήρθαν να μας συγχαρούν.
Ο Ντιέγκο δεν μου έδωσε το χέρι, δεν μπορούσε να δεχτεί την ήττα.
Ήταν δύσκολο να τον μαρκάρω, όσο λιγότερες μπάλες δεχόταν, τόσο καλύτερο ήταν για μένα.
Με έβριζε σε όλο το ματς και μετά το ματς.
Οι σχέσεις μας δεν ήταν καλές, αλλά ο σπουδαιότερος ποδοσφαιριστής όλων, ήταν ο Ντιέγκο.
Δεν γίνεται να μην το παραδεχτείς!
Δεν συμπαθούσαμε ο ένας τον άλλον, αλλά ως παίκτης μπορώ μόνο να υποκλιθώ στο μεγαλείο του.
Κανείς δεν θα τον φτάσει ποτέ, μην γελιέστε.
Δεν θα ξαναγεννηθεί Μαραντόνα.
Δεν θα ξαναγεννηθεί τέτοιος ποδοσφαιριστής.
Ένας ηγέτης.
Οι συμπαίκτες του τον αγάπησαν όσο κανέναν και το έχω ζήσει ως αντίπαλος του και με την Εθνική και στο Καμπιονάτο.”
Κλαούντιο Τζεντίλε