Aπο τον Δημήτρη Δεβετζή!

Δικηγόρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, συγγραφέας, λέκτορας νομικής κι’ ακαδημαικός στην Κύπρο.

10 λεπτά για το ”10”

…σήμερα πάμε κάπου άλλου.

Για 10 λεπτά, έστω, δεν χρειάζεται παραπάνω.

Δεν χρειάζεται να ντυθούμε ‘’καλά’’ ή να περάσουμε χρόνο μπροστά σε καθρέφτες.

Ούτε πετσέτες και σακίδια με ισοτονικά ή δεύτερα ρούχα, για ‘’μετά΄΄. Το πολύ-πολύ καμιά κλεφτή ματιά στο ρολόι, περιμένοντας να περάσει η ώρα στους δείκτες του ρολογιού που τραυματίζουν με τα αργά χτυπήματά τους.

Βιαστική γραφή και ανάγνωση, θα κάνουμε και μια επανάληψη γυρίζοντας, αύριο έχουμε λιγότερες ώρες μάθημα, εξάλλου.

Πάμε σαν άλλοτε. Με τα πιο πρόχειρα ρούχα μας, ποιος τα κοιτάει αυτά;

Ούτε καν θα τα προσέξουμε, το βλέμμα θα πέσει κατευθείαν στα πρόσωπα των φίλων που στρίβουν τη γωνιά να μας ανταμώσουν, στο γέλιο τους, στη ματιά τους.

Φεύγουμε ελεύθεροι, πάμε, έστω για 10 λεπτά.

Είτε ψιχαλίζει και παιχνιδίζουμε με το χέρι για να πιστέψουμε ότι δε θα βραχούμε, είτε ένας υπέροχος ήλιος μας λούζει φως και ζεστασιά…σε κάθε βήμα θα χορταίνουμε ζωή, θα αναπνέουμε το βρεγμένο χώμα ή τη θέρμη του ήλιου, όπως χτυπά στο δρόμο πιο έντονα, η ανάσα μας θα αυξάνει ρυθμό, γιατί θα θέλουμε να χωρέσουμε όλη τούτη την ομορφιά μέσα μας…αν είμαστε τυχεροί δεν θα περιμένουμε πολύ και ο καλός φίλος θα φέρει την ‘’καλή μπάλα’’, την ‘’επαγγελματική’’, κι ας είναι μεγάλη για τα χέρια ή ασυνήθιστη στα πόδια μας, ας είναι ‘’για παρκέ ή για χόρτο κανονικά’’, θα τον υποδεχθούμε με ακατάστατα επιφωνήματα και άναρθρες κραυγές χαράς, η πιο παράφωνη μελωδία θα μεθάει το μυαλό μας…πάμε, έχουμε μόνο 10 λεπτά!

Να ‘’πατήσουμε’’ για τις ομάδες ή να τις χωρίσουμε βάσει ισοδυναμίας;

Όπως και να ‘χει, ας κάνουμε γρήγορα, η νίκη εξάλλου είναι το λιγότερο σημαντικό, η ευτυχία κρύβεται αλλού – το νιώθουμε ανεπίγνωστα κι ας κλαίμε καμιά φορά από πείσμα, όταν χάνουμε – και δεν μπορεί να περιμένει….φυσικά ούτε λόγος για κινητά, φωτογραφίες, αναρτήσεις στο διαδίκτυο και άλλους καλά καμουφλαρισμένους εγωισμούς και αυτοπροβολές, σερβιρισμένους καμιά φορά το μανδύα μιας ψευτοταπεινοφροσύνης.

Τέτοιοι ναρκισσισμοί περιττεύουν, εδώ είμαστε όλοι μαζί, συνυπάρχουμε, ωριμάζουμε και μοιραζόμαστε και χαιρόμαστε για αυτό, οι εγωισμοί ας μείνουν από έξω κι ας μη χαλάσουν την αλήθεια μας.

Είμαστε ευτυχείς τώρα, η ευτυχία βιώνεται στη σιγαλιά της σιωπής, στα αόρατα στους πολλούς, ούτε ανάγκη έχει να την διατρανώνουμε, ούτε να την προβάλλουμε εδώ κι εκεί προσβάλλοντας το μεγαλείο της (άλλωστε και να θέλαμε, πώς να χωρέσει σε μια φτωχή εικόνα που ανεβαίνει για να της συνάψουν ‘’λάικ’’ και ‘’λοβ’’, σαν ένα τενεκεδένιο παράσημο;;; )…

Μην ξεχνάς! Στα τρία άουτ ‘’είναι πέναλτι’’ και αν τυχόν η άλλη μπάλα, η χρωματιστή, κολλήσει ανάμεσα στο ταμπλό και τη στεφάνη, ‘’προτείνουμε’’ (αν πέρασε η ώρα ‘’μπει δεν μπει’’, μην χάνουμε ώρα, ο χρόνος τρέχει αμείλικτος, μην χάνουμε χρόνο, ας παίξουμε, ας χωρέσουμε όση χαρά μπορούμε στα λεπτά που μας μένουν…).

Αν τσακωθούν κάποιοι από τους φίλους ή έλθουν και στα χέρια μη στεναχωρηθείς.

Τούτα τα λόγια και οι κινήσεις είναι ξεσπάσματα, ούτε βγαίνουν από το μυαλό, ούτε αγγίζουν την καρδιά, σκορπάνε κι εξατμίζονται, συνθλίβονται στα επιφωνήματα και τα αναψοκοκκινισμένα μάγουλα.

Στο τέλος της μέρας θα φύγουμε όλοι μαζί για το σπίτι.

Κι όταν σταματήσουμε για νερό μια συγγνώμη που σκαλώνει στα χείλη και στους παιδικούς εγωισμούς θα βρει τρόπο να εκφραστεί μέσα από μια ερώτηση, για το ‘’πόσο πήρε τα καινούρια παπούτσια’’ ή ‘’ σε ποιο μάθημα είστε στην ιστορία’’ ή θα φτερουγίσει ανάμεσα στα γέλια, αν κάποιος ενοχλημένος γείτονας μας πάρει όλους στο κατόπι…θα ξεγλιστρήσει μέσα από τη διακριτική έγνοια μας, αν κάποιος χτυπήσει και ματώσει και πέσουμε όλοι πάνω του…ωσότου όταν πέσει ο ήλιος και φύγουμε, την ψελλίσουμε δειλά κι αυτή.

Αν φύγεις νωρίτερα για μια μάνα που σε φωνάζει από το κατώφλι, ή για έναν πατέρα που σε φωνάζει ότι ‘’κάπου πρέπει να πάτε’’, μην ανησυχείς.

Την άλλη μέρα θα σου εξιστορήσουμε όλες τις φάσεις και ίσως να μας πεις πάλι ότι αν ήσουν μαζί μας ως το τέλος, θα κερδίζαμε.

Και καθώς θα φεύγεις προς τη μάνα και τον πατέρα, αν γυρίσεις να μας δεις κάτω από τον ήλιο, θα μας αντικρύσεις αρμονικά δεμένους με τον ουρανό, θα είμαστε μια εικόνα βγαλμένη από τον πιο ωραίο καμβά, ιδεώδη και άχρονη, ένα παράλληλο σύμπαν ευτυχίας ανάμεσα σε βουβές, άχρωμες σιωπές.

Μια ομάδα παιδιά, αντίπαλοι και συμπαίκτες που ενώνονται και γίνονται, που επικοινωνούν και κοινωνούν, που μαθαίνουν να είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Κλείδωσε την εικόνα μέσα και φύλαγέ την καλά!

Πολλοί και πολλά θα μοχθήσουν να σε κάνουν να την λησμονήσεις στο διάβα της ζωής…

Τα βράδια, τα όνειρά μας θα αντηχούν τον αντίλαλο του παιχνιδιού, ακόμη και ο πατέρας και η μάνα – ας σε μαλώσουν για τυχόν σκισμένα ρούχα ή τα ματωμένα γόνατα – σε χαίρονται και συγκινούνται, ό,τι ωραίο έχουν μέσα σου, το βλέπουν στο βλέμμα σου καθρεφτισμένο πιότερο από άλλες φορές, σε κάτι περιστάσεις σαν κι αυτή…

10 λεπτά – άντε, κάτι περισσότερο, για να μην λέμε και ψέματα – για το ‘’10’’.

10 λεπτά για ό,τι πιο ωραίο ζήσαμε, για ό,τι πιο ωραίο κρύβουμε μέσα μας, για ό,τι πιο ωραίο προσδοκούμε.

10 λεπτά όχι για έναν ξεθυμασμένο ρομαντισμό, όχι για τη στείρα δίψα για ένα καθαρτήριο δάκρυ συγκίνησης και συναισθήματος …

10 λεπτά για την αλήθεια και τη λογική: Γιατί η αληθινή χαρά, το αόρατο χαμόγελο της ψυχής, είναι αλήθεια και η αλήθεια η τετράγωνη λογική της αγνής ματιάς…10 λεπτά που τελειώνουν όχι γιατί μας φώναξε ο γονιός, όχι γιατί πέρασε η ώρα και έχουμε σχολείο ή διαγώνισμα, αλλά 10 λεπτά που τελειώνουν διότι μόνοι μας – αλλοίμονο! – δεν έχουμε την ξεγνοιασιά να μείνουμε πιο πολύ…

10 λεπτά – και κάτι παραπάνω – πριν γυρίσω στις στοίβες χαρτιών που με περιμένουν, με τα μάτια να τσούζουν από την ξαγρύπνια τούτο το ξημέρωμα, πριν ταλαιπωρήσω το υπομονετικό πληκτρολόγιο με τα άτσαλα χτυπήματά μου, σταματώντας κάθε λίγο να διορθώνω ένα δακτυλογραφικό ατόπημα…

10 λεπτά για όσα νιώσαμε, βιώσαμε, αισθανθήκαμε σε κάποιο από εκείνα τα γήπεδα, τα σχολεία ψυχών, μαζί με τα άλλα παιδιά που η μνήμη τους τρέχει στου μυαλού τα αυλάκια…για όλα τα ωραία και αληθινά που δεν χωρούν σε λέξεις…

10 λεπτά για το ‘’10’’…

10 λεπτά – μια αιωνιότητα…κι ας είναι λίγα…αλλά τι λέτε, ρε παιδιά, βγαίνουμε κι αύριο; κι ας είναι πάλι μόνον τόσο, μόνον 10 λεπτά…

Για τον Κώστα!