«Ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να είμαι στη διεκδίκηση για να γίνω προπονητής της εθνικής ομάδας και ήμουν λίγο απογοητευμένος γι’ αυτό.

Από την άλλη, το να κάθεσαι στον πάγκο της Ιταλίας είναι ο απώτερος στόχος οποιουδήποτε ξεκινά την προπονητική.

Το όνειρο της καριέρας.

Όταν ο Λίπι έφυγε μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, το ήλπιζα.

Υπήρχε στην πραγματικότητα κάθε πιθανότητα να επιλεγώ, επίσης επειδή ένιωθα ότι ήμουν ανταγωνιστικός σε έναν πιθανό δεύτερο γύρο με συναδέλφους που είχαν λιγότερη εμπειρία από εμένα και δεν προέρχονταν από την κατάκτηση πρωταθλημάτων ή διεθνών κυπέλλων. Και αντί για το τίποτα.

Το απόλυτο τίποτα.

Απόλυτη σιωπή για το όνομά μου.

Μετά έμαθα από «σημαντικούς» φίλους των οποίων τα ονόματα δεν θα αναφέρω, αλλά η πηγή είναι βέβαιη, ότι αυτό το τρέξιμο κάτω από την θύρα των οπαδών της Αταλάντα σημάδεψε την εικόνα μου ως προπονητή.

Γελοία πράγματα.

Ίσως ήμουν αδέξιος ή πολύ ευγενικός;

Με όλο τον σεβασμό σε όποιον ήταν σε αυτή τη λίστα, είναι αμαρτία.

Ήθελα απλώς να συμπεριληφθώ τουλάχιστον στην επίσημα στη λίστα των «πιθανών υποψηφίων» επίσης γιατί, θα το άξιζα.

Σε εκείνη την εθνική ομάδα υπήρχαν παίκτες μου…

Τόττι, Τόνι, Ματεράτσι, Πίρλο και Μπονέρα, όχι πολλοί!

Μου μένει η γαλήνη κάποιου που έχει λάβει αυτό το μεγάλο «ελάττωμα» από ψηλά, από Αυτόν που είναι πάνω από όλους μας, τη δύναμη να φτάσεις στη γραμμή τερματισμού πιέζοντας μόνος τα πετάλια, χωρίς το πάτημα άλλων ή, όπως λένε, χωρίς να «κλωτσήσεις τον πισινό κανενός».

Κάρλο Ματσόνε