”Διανύουμε εποχές με το ποδόσφαιρο «έχει αλλάξει σελίδα» και έχει περάσει σε μια περίοδο «εξέλιξης» και μοντερνισμού.
Σε αυτή τη περίοδο που ο κόσμος διαλέγει την ομάδα του βάση «οικογενειακής κληρονομίας» ή τίτλων.
Είναι ο εύκολος δρόμος να διαλέξεις μια ομάδα που πρωταγωνιστεί και διακρίνεται τόσο εγχώρια όσο και εκτός Ελλάδος.
Είναι το εύκολο μονοπάτι, να πηγαίνει ο πιτσιρικάς σχολείο την Δευτέρα και να πανηγυρίζει την νίκη της Κυριακής «πικάροντας» τον φίλο του που ενδεχομένως η δική του ομάδα να έχει χάσει.
Αυτό είναι το σενάριο που επικρατεί και έχουμε βιώσει οι περισσότεροι κατά τα παιδικά μας χρόνια.
Βλέπεται, εμείς ανήκουμε σε μια άλλη κατηγορία.
Είμαστε τα παιδιά που διάλεξαν τον δύσκολο δρόμο.
Διάλεξαν μια ομάδα γιατί δεν τους κέρδισε κάποιος τίτλος της, αλλά τους γοήτευσε η ιστορία της.
Οι ιστορίες που ίσως ορισμένοι είχαν το προνόμιο να ακούσουν από τους παππούδες τους -ακόμα και αν αυτοί δεν υποστήριζαν την ομάδα- και ένιωσαν ένα περίεργο συναίσθημα, ένα δέσιμο με τον ταλαιπωρημένο και ξεριζωμένο, που μέσα από τις δυσκολίες, έβρισκε ΠΑΝΤΑ τρόπο να αναγεννάται.
Έβρισκε τρόπο να επιβιώνει ακόμη και όταν βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο, και πιστέψτε μας, δεν ήταν λίγες εκείνες οι φορές σε μια τόσο βαριά ιστορία που μετράει χρόνια.
Αυτός είναι ο ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ μας, και εμείς τα παιδιά του.
Τα παιδιά που όλα τα χρόνια, όταν τα ρωτούσαν τι ομάδα υποστηρίζουν και περήφανα ψέλλιζαν «ΑΠΟΛΛΩΝ ΣΜΥΡΝΗΣ» ακολουθούσε η ερώτηση «και από τις μεγάλες;» με αυτό το ηλίθιο χαμόγελο ειρωνίας στο βλέμμα φίλων και συγγενών που νόμιζαν πως είπαν το αστείο της χρονιάς.
Η απάντηση φυσικά μια.
ΜΟΝΟ ΑΠΟΛΛΩΝ
Αυτή η αγάπη μας, αυτή η αποφασιστικότητα για αυτήν την ομάδα και κατ’επέκταση τον σύλλογο, την ονομάσαμε προ δεκαετίας Basso Rango ultras.
Για να μας θυμίζει την χαμηλή τάξη της μάνας Σμύρνης.
Για να μας θυμίζει τις ρίζες μας, και την ιστορία μας.
Την ντύσαμε με τον λύκο, για να μας θυμίζει πως είμαστε αγέλη.
Ολοι μαζί μπροστά, κανείς μόνος πίσω.
Μόνο ενωμένοι μπορούμε να ατενίσουμε το μέλλον μας με αισιοδοξία όσο οξύμωρο και να ακούγεται αυτό στην χώρα μας τις μέρες μας.
Αυτό είμαστε εμείς, και αυτό όποιος δεν το έχει ζήσει δεν μπορεί να το κατανοήσει.
Κάθε χρόνο γινόμαστε και πιο δυνατοί.
Αποδεικνύοντας πως ακόμα οι καλύτερες μας μέρες δεν έχουν έρθει, αλλά τις ετοιμάζουμε εμείς οι ίδιοι, μέσα από τις κερκίδες μας και τις δράσεις μας.
Κάτι που ο σύλλογος δεν έχει ξαναδεί πριν από εμάς.
Γιατί η φλόγα μας δεν σβήνει, δεν έσβησε ποτέ.
Δεν έσβησε ούτε στην Σμύρνη, ούτε στον πόλεμο του ‘40, ούτε στην χούντα, ούτε στα χέρια κάποιου «μεγαλοπαράγοντα» που έπαιζε εις βάρος της ιστορίας μας και της αγάπης μας για την ομάδα.
Δεν θα σβήσει ούτε τώρα, ούτε αύριο.
Εμείς θα φροντίσουμε για αυτό.
Αυτές είναι οι μέρες μας, και αυτή η παρακαταθήκη μας.
Η ιστορία του συλλόγου θα μας γράψει στις χρυσές σελίδες της.
Γιατί είμαστε ρομαντικοί και άμα σ’ αρέσουμε, γιατί εμείς διαλέγουμε, για ποιο όνειρο θα πέσουμε.
Υ.Γ.: Από το τότε στο τώρα. Από τους άνδρες του «μπάσου Ράγκου» της Σμύρνης, στα παιδιά απ’τη κερκίδα.
