Για πολλούς ανθρώπους, η μέρα του αποχαιρετισμού του Ντελ Πιέρο, ήταν λίγο όπως όταν χάνεις μια αγάπη ή όταν πρέπει να εγκαταλείψεις κάτι για το οποίο πραγματικά νοιαζόσουν.

Από μια σκοπιά υπάρχει ο πόνος της εγκατάλειψης, από την άλλη υπάρχει και το συναρπαστικό συναίσθημα της ανάμνησης όλων όσων έχουν υπάρξει.

Εκείνη τη στιγμή, οι οπαδοί της Γιουβέντους θυμήθηκαν όλα όσα έζησαν με τον Ντελ Πιέρο, αλλά όχι μόνο στη Γιουβέντους…

Στη ζωή του καθενός.

Σκεφτείτε έναν νεαρό πατέρα, για παράδειγμα, που άρχισε να βλέπει τον Ντελ Πιέρο ως μικρό αγόρι, άρχισε να το λέει στον μικρό γιο του και μετά ίσως του έδωσε την ίδια αφίσα που είχε στο δωμάτιό του.

Ή σκεφτείτε έναν νεαρό που άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο με ίνδαλμα τον Ντελ Πιέρο και μετά από είκοσι χρόνια ένιωσε το τέλος της νιότης του, ακριβώς με την απομάκρυνση του Αλεσάντρο από την ομάδα του.

Ο Ντελ Πιέρο, σήκωσε το πρωτάθλημα ως αρχηγός και μετά έφυγε.

Στη σιωπή.

Ήταν ένας σκληρός αποχαιρετισμός.

Όλοι έκλαιγαν.

Τα παιδιά έκλαιγαν, οι παλιοί έκλαιγαν, οι γυναίκες, τα αγόρια, ακριβώς επειδή ήταν μια βαθιά συναρπαστική ατμόσφαιρα.

Την πρώτη και μοναδική σεζόν που έπαιξε στο νέο γήπεδο της Γιούβε, ως αρχηγός, είχε καταφέρει να αφήσει το στίγμα του τόσο βαθιά.