Κάποτε αδέρφια…

Ο Βλάντε Ντίβατς, πάνω από τον τάφο του Ντράζεν Πέτροβιτς.

”Χαίρομαι που σε βλέπω ξανά, φίλε μου.”

Δεν υπάρχουν λόγια, για να περιγράψει κανείς το μεγαλείο του ντοκιμαντέρ ”Once Brothers” η μάλλον υπάρχουν, άλλα είναι φτωχά.

Αθλητισμός, κοινωνία, πόλεμος, φιλία, μίσος, συναίσθημα, τέλος εποχής, ζωή, θάνατος, ταλέντο,ανθρωπιά, μπάσκετ, δυσκολίες, αφοσίωση, ρομαντισμός, αγάπη, ανάμνηση, όνειρο.

Θα πρέπει να διαδάσκεται στα σχολεία.

Είπε μια κουβέντα ο Ντίβατς,στην οποία βρίσκεται όλη η αλήθεια.

”Παίρνει πολύ χρόνο για να δημιουργηθεί μια φιλία αλλα αρκεί μόλις μια στιγμή, για να καταστραφούν όλα.”

ΕΠΟΣ προσωπικοτήτων!

”Ήμασταν ακόμα παιδιά, το καλοκαίρι του 1988.

Η προετοιμασία έγινε στα κατάβαθα ενός βουνού, σε μια πόλη που λέγεται Ρόγκλα.

Ο προπονητής μας, o Ντούσαν Ίβκοβιτς, μας τοποθέτησε σε δωμάτια, βασιζόμενος σε παίκτες που ‘χαν διαφορετικές προσωπικότητες.

Δεν ήταν έκπληξη που επέλεξε να βάλει τον Ντράζεν μαζί μου.

Στην καριέρα μου έπαιξα με πάρα πολλούς τύπους.

Ποτέ δεν συνάντησα άλλον που να είναι τόσο συγκεντρωμένος στο μπάσκετ.

Όλη του η ζωή ήταν το μπάσκετ, από όταν ήταν παιδί.

Δεν ήξερε πολλά για την κανονική ζωή. Όσα έχασε στην παιδική του ηλικία τα πέρασε μαζί μας.

Τον θαύμαζα πάντα, ως έναν παίκτη που πέτυχε τα πάντα μέσω της σκληρής δουλειάς.

Την ίδια ώρα, εκείνος έβρισκε σε εμένα τον τύπο που τον βοηθούσε να χαλαρώσει.”

Στις 19 Αυγούστου του 1990 οι Γιουγκοσλάβοι κέρδισαν την Σοβιετική Ένωση με 92-75 κατέκτησαν το Μουντομπάσκετ και έγιναν Παγκόσμιοι Πρωταθλητές στην Αργεντινή.

Εκείνη την ημέρα συνέβη έαν γεγονός που δημιούργησε ρήγμα στις σχέσεις του Πέτροβιτς με τον Ντίβατς.

Στη Γιουγκοσλαβία είχε ξεκινήσει ο πόλεμος…στους πανηγυρισμούς μετά τον αγώνα στο Μπουένος Άιρες, μπήκε στο γήπεδο ένας φίλαθλος με την σημαία της Κροατίας.

Ο Ντίβατς του είπε πως η συγκεκριμένη σημαία δεν είναι της Γιουγκοσλαβίας, ο φίλαθλος τον έβρισε και ο Ντίβατς άρπαξε την σημαία και την πέταξε κάτω.

Από εκείνη την στιγμή όλα άλλαξαν.

Ο Ντίβατς προσπαθούσε να εξηγήσει στον Ντράζεν, πως το ίδιο θα έκανε και για οποιοδήποτε άλλο σύμβολο, πέρα της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, αλλά ο Ντράζεν είχε θυμώσει με τον ”αδερφό” του.

”Σοκαρίστηκα! Αρχισα να κλαίω. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα έφτανε η στιγμή που δεν θα μιλούσα με τον Ντράζεν.

Είχαμε μία τόσο δυνατή φιλία και μέσα σε λίγες στιγμές κομματιάστηκε, χωρίς να φταίμε.

Μπήκε ανάμεσά μας η πολτική και μας τσάκισε.

Ετσι από εκεί που είμαστε συνέχεια μαζί, στα ξενοδοχεία, στους αγώνες, στις εξόδους, σταματήσαμε να έχουμε κάθε επαφή.

Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι δεν θα ξαναπαίξω μαζί με τον Drazen στην Εθνική.

Ακόμα και μέχρι σήμερα δεν το έχω χωνέψει.

Προσπάθησα να τον πλησιάσω, αλλά δεν ήθελε ν’ ακούσει κουβέντα.

Πολλοί ήταν αυτοί που προσπάθησαν να δηλητηριάσουν τη σχέση μας.

Ενας εμφύλιος πόλεμος δημιουργεί πρωτόγνωρες καταστάσεις.”

Ο Ντίβατς, πάντα πίστευε οτι ο αδερφός του ο Ντράζεν θα τον συγχωρούσε και κάποια στιγμή θα ξαναμιλούσαν, προσπάθησε πολλές φορές να του μιλήσει, αλλά ο Ντράζεν ήταν ανένδοτος.

Στις 7 Ιουνίου του 1993 ο Ντράζεν, σε ένα τροχαίο ατύχημα στο Μόναχο, θα χάσει την ζωή του.

Ο Ντίβατς, θέλει να πάει στην κηδεία, αλλα στην Κροατία είναι ανεπιθύμητος.

”Ηθελα να πάρω το πρώτο αεροπλάνο και να πάω στην Κροατία. Ηταν αδύνατον.

Είδα την κηδεία από την τηλεόραση.

Εκλαψα στην θέα του Κούκοτς και του Ράτζα, να κουβαλάνε το φέρετρο του Ντράζεν.

Υπάρχει ένα μαύρο σημείο μέσα μου, από τον θάνατο του Ντράζεν.

Μία ανοιχτή πληγή, που δεν θα κλείσει ποτέ. Είναι σα να έχασα έναν αδερφό μου.

Ηταν αδερφική η σχέση μας.

Ο Ντράζεν έφυγε τόσο απρόσμενα και δεν προλάβαμε ποτέ να κάτσουμε κάτω και να τα βρούμε, όπως έγινε με τον Ράτζα και τον Κούκοτς.

Αυτό θα με στοιχειώνει για πάντα.

Δεν θα υπάρξει ποτέ άλλος Ντράζεν Πέτροβιτς.

Δεν υπήρχε απολύτως τίποτε που δεν μπορούσε να κάνει στο γήπεδο.

Ήταν μία καλοκουρδισμένη ορχήστρα.

Ομως πάνω απ’ όλα ήταν ένας αδερφός, με τον οποίο μοιράστηκα τα πιο αθώα χρόνια της ζωής μου”.

Βλάντε Ντίβατς