”Αφήνω την ομάδα νέων της Μόντενα και παίζω πενήντα παιχνίδια στην δεύτερη κατηγορία.
Δύο δυνατές χρονιές, όχι και άσχημα για ένα παιδί στα δεκαοχτώ του χρόνια.
Καλοκαίρι του 1994, η Λάτσιο με αγοράζει μετά από απαίτηση του Τζοφ αλλά όταν φτάνω εκεί, βρίσκω τον Ζέμαν.
Με τον Ζέμαν κάνουμε προετοιμασία στην Ελβετία, όλοι φοβηθήκαμε.
Εγω ήμουν τρομοκρατημένος.
25 μέρες μόνο προπόνηση, μισή μέρα ρεπό.
Κάποια στιγμή, αποθαρρυμένος, τηλεφώνησα στην αγαπημένη μου μαμά και της είπα…
“Μαμά, αν παίζεις στην Σέριε Α σημαίνει να κάνεις δέκα φορές την ημέρα τα χίλια μέτρα, το μισό γήπεδο σπριντ, να κουβαλάςς έναν συμπαίκτη στους ώμους και άλλα τέτοια… δεν είναι για μένα αυτά.
Πάω πίσω στην δεύτερη κατηγορία.”
Η Λάτσιο ήταν δυνατή, υπήρχαν Μπόκσιτς, Σινιόρι, Καζιράγκι και στο ρόλο μου υπήρχαν οι Κραβέρο, Μπεργόντι, Τσαμότ.
Και ήταν και ένα αγόρι, ένας ντελικάτος αμυντικός, έσφιζε απο νιάτα και ζωή.
Ό,τι κάναμε εμείς, το έκανε επι δύο φορές…
Χιλιάρι, γυμναστήριο, τρέξιμο, τα πάντα.
Επιστρέφουμε στη Ρώμη και ήξερα ότι έπρεπε να παίξω για να πάρω εμπειρίες.
Συνήθιζα να το επαναλαμβάνω στους φίλους μου που μου τηλεφωνούσαν.
Μου έλεγαν…
“Έλα μωρέ, αν φύγει ο Μπεργκόντι, μπορείς να παίξεις… “
Και τους απαντούσα…
“Κοιτάξτε, δεν θα παίξω ποτέ εδώ, αλλά όχι γι’αυτούς που είναι εκεί.
Αλλά γιατί υπάρχει ένας τύπος εδώ, που δεν τον έχετε ακούσει ακόμα και είναι ήδη από τους ισχυρότερους στην Ιταλία. “
Νόμιζαν ότι υπερβάλλω…
“Πες τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα, περιέγραψέ πως είναι, πρόκειται για φαινόμενο…??”
Καλώς ήρθατε… Αυτός ο τύπος είναι ο Αλεσάντρο Νέστα.
Ένας αμυντικός που έφερε την αριστεία.
Φοβερός, δυνατός, γρήγορος και στο τάκλιν αλάνθαστος.
Ήταν ένα δάκρυ και ένας πόνος για μένα να τα λέω αυτά, αλλά ηταν η αλήθεια.
Ο Αλεσάντρο Νέστα, ξεχώριζε και ήταν ο κορυφαίος αμυντικός, πριν ακόμα κάνει το ντεμπούτο του.”
Ντανιέλε Αντάνι
