′′Δεν φοβάμαι να πω ότι έχω παρακαλέσει για λεφτά μπροστά απο καταστήματα. Οταν εβλεπα κάποιους έλεγα…

”Μπορώ να έχω ένα ευρώ??”

Μερικές φορές μου έδιναν λεφτά και άλλες όχι.

Ηθελα να αγοράσω ένα σάντουιτς.

Η οικογένειά μου ήρθε από τη Σενεγάλη και βγάζαμε ελάχιστα με τις δουλειές που είχαμε, γι ‘ αυτό έπρεπε να επιβιώσω στους δρόμους του Παρισιού.

Μερικές φορές δεν έτρωγα τίποτα. Θυμάμαι ότι ο αδελφός μου, ο Ντομινίκ, δούλευε στα McDonalds, έτσι πήγαινα εκεί και την ώρα του μεσημεριανού μου έδινε απ’το δικό του φαγητό.

Θα είμαι ειλικρινής, ήταν δύσκολη η παιδική ηλικία, δεν ήταν εύκολο να ζεις στο δρόμο.

Ήταν μια δύσκολη αλλά και χαρούμενη στιγμή. Ήμουν πάντα χαρούμενος και πάντα τυχερός, δεν θα άλλαζα τίποτα, θα το κρατούσα έτσι γιατί όλα αυτά που πέρασα, έχτισαν τον άνθρωπο που είμαι τώρα.

Δεν είμαι θύμα, δεν αισθάνομαι λυπημένος.

Δεν θέλω να με λυπηθεί κανείς, γιατί μετράω αυτά τα πράγματα.

Απλά λέω την αληθινή μου ιστορία.

Απλά θέλω να παρακινήσω περισσότερα παιδιά να μην εγκαταλείψουν ποτέ ό, τι κι αν συμβεί.

Αν νομίζεις ότι θα γίνεις κάποιος, να βγεις έξω και αν πιστεύεις στον εαυτό σου, θα το κάνεις. Αυτό είναι.”

Πατρίς Εβρά