Τον Μάρτιο του 1991, χτυπημένος από κατηγορίες για ναρκωτικά, ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα πρέπει να υπερασπιστεί τον εαυτό του στην Εισαγγελία.
Μαζί του ο δικηγόρος Vincenzo Maria Siniscalchi και ένας νεαρός ο Luigi Ferrante.
Μετά την ανάκριση, οι τρεις πρόκειται να βγουν από το κτίριο όταν η αστυνομία τους σταματάει και ζητάει υπομονή:
“Υπάρχουν εκατοντάδες οπαδοί εκεί έξω, δεν μπορούμε να τους περιορίσουμε, παρακαλώ περιμένετε στο ασανσέρ.”
Ο Ferrante, σχεδόν σκέφτεται δυνατά…
“Είναι πάντα έτσι;
“Και ο Diego, με ένα μελαγχολικό χαμόγελο, απαντά “Gigi, έτσι ήταν όλη μου την ζωή… “.
Τότε, πώς να μην σκέφτεσαι κακά πράγματα, ο Ντιέγκο αλλάζει την έκφραση του και λέει στον νεαρό… “Δικηγόρε, παίζεις ποδόσφαιρο; “.
Ο Ferrante απαντά ότι παίζει έτσι για πλάκα και ο Diego τον καλεί για έναν αγώνα ποδοσφαίρου…
«Την Πέμπτη λοιπόν θα παίξεις μαζί μου. Έχω ομάδα ποδοσφαίρου με Ταλιαλατέλα και Καρέκα αλλά ο Αντόνιο τράβηξε μυ και δεν θα είναι εκεί.
Παίξε εσύ. Πάμε στο Agnano”.
Την Πέμπτη ο Ferrante ακολούθησε τον Diego στο Agnano…
«Φτάσαμε στα γήπεδα ποδοσφαίρου του Agnano και πήγαμε στα αποδυτήρια για να αλλάξουμε.
Έβγαλε τις δεύτερες επίσημες φανέλες ποδοσφαίρου της Νάπολι, κόκκινες, όμορφες και ιδιαίτερες.
Μου έδωσε το 5, Ricardo Alemao, φόρεσε το 9 του Antonio Careca.
Είχαν περάσει εβδομάδες από τότε που δεν είχε βάλει το 10.
Ποτέ δεν το είπε επίσημα, όντας λίγο εκτός φόρμας και σε αυτή την κατάσταση, δεν ένιωθε πραγματικά άξιος γι’ αυτό πια.
Η ομάδα μας αποτελείτο από τον Pino Taglialatela στο τέρμα, τον Luca, ένα πολύ δυνατό νεαρό αγόρι από τη Νάπολι, τον έμπιστο ηλεκτρολόγο του και εμένα.
Από την άλλη πλευρά ήταν τέσσερις ταλαντούχοι νεαροί ποδοσφαιριστές και ο γιος του κουρέα του.
Αποδείχθηκε έντονο ματς και ο Ντιέγκο πραγματικά δεν ήθελε να το χάσει.
Έπαιξε με χαρά και όταν χάναμε, πέρασε όλη την αντίπαλη ομάδα και μας έβαλε μπροστά στο σκορ.
Έμεινα έκπληκτος από την ευτυχία του στο να παίζει μπάλα, το είδος που νιώθουν τα παιδιά που δεν έχουν ακόμα χαραχθεί από τις σκέψεις της ενήλικης ζωής.
Φανταστικός!
Ήταν ο απόλυτος ηγέτης.
Ξεκίνησα ένα πολύ όμορφο σόου, θα καταλάβετε, έπαιξα με τον Μαραντόνα…
Έκοψα τα δίχτυα στο γκολ και σε κάποιο σημείο έπιασα την μπάλα και την πέταξα στον Ντιέγκο.
Εκείνος, ενώ έπιανε την μπάλα, φώναξε: “Όμορφη μπάλα, όμορφη!”
Στο ματς τους ενθάρρυνε όλους και δεν θα μάλωνε ποτέ τους συμπαίκτες του για λάθη στο παιχνίδι.
Κατάλαβα γιατί τον αγαπούσαν και άλλοι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές.
Μετά στο τέλος του αγώνα, σήκωσε τις φανέλες από το έδαφος για να τις πάρει, ενώ ήταν πολύ κουρασμένος, δε ήθελε να τις αφήσει έτσι.
Μεγάλες Μαραντόνα!
Τα έφτιαξε όλα, ευχαρίστησε και έφυγε…
Εκείνο το επεισόδιο του Agnano αποκάλυψε την αληθινή ψυχή του Diego, αγαπούσε το ποδόσφαιρο σε κάθε έκφραση και είχε πραγματικά κουραστεί από τις υπερβολικές πιέσεις του επαγγελματικού ποδοσφαίρου.
Ήταν ερωτευμένος με την μπάλα.
Όταν του την πήραν, άρχισε να πεθαίνει”.
Λίγες μέρες μετά από εκείνη την Πέμπτη υπήρξε το Νάπολη-Μπάρι, το ματς στο οποίο το αντιντόπινγκ βγήκε θετικό και έβαλε τέλος στην μπλε ιστορία του.
Όχι όμως στην αγάπη για το ποδόσφαιρο και για τη Νάπολη!
Giovanni Marino
