«Ήταν 30 Ιανουαρίου 1965 και η σπουδαία Ίντερ του Ερέρα έφτασε στο Σαν Τζιοβάνι Ροτόντο. Την επόμενη μέρα ήταν ο αγώνας με την Φότζια, αλλά ο Ερέρα αποφάσισε να μείνει στην πόλη Γκαργκάνο, αποδεχόμενος τα αιτήματα ορισμένων παικτών που ήθελαν να συναντήσουν τον Πάντρε Πίο. Όταν εξήγησαν στον μοναχό ότι η ομάδα της Ίντερ είχε έρθει να τον επισκεφτεί, εκείνος απάντησε... "Και τι κάνουν εδώ; Θα χάσουν απο την Φότζια. Αλλά θα πάρουν το πρωτάθλημα". Χάσαμε 3-2. Όμως εκείνη τη χρονιά πήραμε όντως το πρωτάθλημα. Συχνά «μιλούσα» με τον Padre Pio μετά από εκείνη τη συνάντηση. Όταν ήμουν σε δύσκολη κατάσταση, ή αν υπήρχε ένα άρρωστο παιδί στην οικογένεια, ή αν η ομάδα πήγαινε στραβά, ή όταν ήμουν άρρωστος το βράδυ, πριν πάω για ύπνο, γονάτιζα και «μιλούσα» με αυτόν. Θα μπορούσα να είχα πάει στη Γιούβε, μια μέρα ένας παλιός τερματοφύλακας της Γιουβέντους ήρθε στο αθλητικό κέντρο για να με κάνει να μιλήσω στο τηλέφωνο με τον Avvocato Agnelli. Ένα βράδυ που το σκέφτηκα, τότε η μητέρα μου μου είπε ότι ο μπαμπάς, ως αρχηγός της Τορίνο, θα έφερνε στροφές στον τάφο του αν δεχόμουν την προσφορά της Γιουβέντους. Η Ίντερ με πήρε όταν δεν με ήθελε κανείς, έχω μεγάλη ευγνωμοσύνη. Στο τέλος άκουσα την καρδιά μου και με ηρεμία κοινοποίησα την απόφαση μου... «Θα μείνω στην Ίντερ». Πλέον έχουμε χάσει τη συνήθεια να αφήνουμε τους νέους να παίζουν ποδόσφαιρο. Τα τελευταία χρόνια δημιουργούν αθλητές και όχι ποδοσφαιριστές. Έχουν ξεχάσει το πιο σημαντικότερο πράγμα, την μπάλα. Στα παιδιά όταν αρχίζουν να παίζουν, επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά... Μην ντριμπλάρετε, παίξτε απλά, πλάγια την μπάλα και ξανά όλα μαζί. Το αποτέλεσμα είναι ότι όταν ανεβαίνουν εκεί ψηλά είναι καλοί αθλητές, αλλά δεν ξέρουν πώς να χρησιμοποιούν τα πόδια τους. Πλέον είναι ένα άλλο άθλημα. Δεν βλέπεις ντρίμπλες, προσποιήσεις, λόμπες αλλά βλέπεις πολύ τρέξιμο». Σάντρο Ματσόλα
