”Πριν, στα δικά μας χρόνια, τα αποδυτήρια ήταν το δεύτερο σπίτι μας, τώρα έχει γίνει ένας ανώνυμος τόπος διέλευσης κινητών.
Τότε οι μασέρ, ο μαγαζάτορας, ο φροντιστής, ήταν όλοι μέλη της οικογένειάς μας.
Τότε οι ”αστέρες” δεν ήταν ντίβες, δεκαέξι παίκτες στην κορυφή, οπότε υπήρχε μια διαφορετική στοργή και πνεύμα αφοσίωσης και θυσίας προς την ομάδα που σήμερα αυτό απλά δεν υπάρχει και αν υπάρχει γίνεται μισθοφορικά εντελώς.
Και έτσι οι ποδοσφαιριστές, έστω και τραυματισμένοι, αδιάθετοι ή και κουτσαίνοντας, έδιναν τα πάντα στο γήπεδο, με κίνδυνο της δικής τους υγείας.
Ήξεραν ότι κάνοντας αυτό, θα τιμούσαν την φανέλα, θα έκαναν χαρούμενους τους οπαδούς, τους συμπαίκτες στο γήπεδο, αλλά κυρίως εκείνους εκτός γηπέδου, εκείνους που δούλεψαν στα παρασκήνια και ήταν γύρω σου, εκείνους που νοιαζόταν όλη μέρα για το πως είσαι και πως αισθάνεσαι.
Σήμερα όλα είναι διαφορετικά, η κουλτούρα της εικόνας έχει αναλάβει ακόμα και αυτό που πρέπει να είναι φυσική επιθυμία για το παιχνίδι.

Τώρα τους ενδιαφέρει περισσότερο αν φαίνονται όμορφοι στο γήπεδο και όχι αν παίζουν όμορφα.

Και έτσι το ποδόσφαιρο κάπου χάνει απο όλο αυτό.
Υπάρχει μια εικόνα που πρέπει να περάσουμε προς τα έξω, οι χορηγοί να στηρίζουν τους παίκτες και στους τραυματισμούς και κυρίως να μην προωθούν τους δικούς τους παίκτες γιατί κινδυνεύει να χαθεί εντελώς η αξιοκρατία.
Εντάξει, είναι όλα νόμιμα, αλλά πού πήγε το πραγματικό πνεύμα του ποδοσφαίρου;
Όπως και ο αλτρουισμός που αναπνέαμε κάποτε στο γήπεδο, έχει τώρα εξατμιστεί.
Κάποτε, όταν έφτανε ένας νέος ποδοσφαιριστής, οι παλαιότεροι τον υποδεχόταν και του δίδασκαν τις συνήθειες και τους ρόλους της ομάδας και της κοινωνίας της πόλης, δείχνοντάς του ίση μεταχείρηση, ανεξάρτητα απο τα λεφτά που έπαιρνε.

Βγαίναμε όλοι μαζί στα μπαρ, στα εστιατόρια και γνωρίζαμε και τιμούσαμε τον ξυλουργό, τον υδραυλικό και όλους αυτούς τους ανθρώπους που μας έδειχναν την αγάπη τους.
Όταν έτυχε να είμαι αρχηγός μιας ομάδας, προσκαλούσα τους νέους παίκτες για δείπνο στο σπίτι μου, περνούσαμε χρόνο μαζί τους, για να τους διδάξω την αίσθηση ότι ανήκουν στην ομάδα.
Αλλά ανεξάρτητα από αυτό που γίνεται σήμερα, το ποδόσφαιρο θα συνεχίσει να ζει.”
Τζιοβάνι Γκάλι