«Το Play Station μας είχε στείλει σήματα, τα οποία είχαμε μόνο εν μέρει πιάσει.
Εγώ, ο Ιακουίντα, ο Ματεράτσι και ο Γκρόσο, στη Γερμανία ήμασταν οι «μεγαλειώδεις 4» του Play Station.
Αλλά εκ των υστέρων, αυτό που μας εντυπωσίασε περισσότερο, εμένα, τον Βιντσέντζο και τον Μάρκο, ήταν η στάση του Φάμπιο όταν παίζαμε.
Οι τρεις μας σχεδόν πάντα θέλαμε να παίξουμε με ομάδες συλλόγων, αλλά επέμενε κάθε φορά…
«Θα πάρουμε τις εθνικές ομάδες».
Όταν συμφωνούσαμε, σε εκείνο το σημείο πάντα διάλεγε την Ιταλία.
Υπήρχε μόνο αυτή η φανέλα, τα μάτια του έβλεπαν παντού μπλε. Ιταλία, Ιταλία και πάλι Ιταλία.
Κάτι ένιωθε, αλλά δεν μας είπε τίποτα.
Του ξέφευγε ένας μορφασμός ή ένα χαμόγελο, δεν το κατάλαβα ποτέ.
Παίζοντας με την Ιταλία έπαιζε και με τον εαυτό του.
Ήταν μεγάλος παίκτης και στο Play Station.
Έπαιρνε την μπάλα και σημάδευε πάντα την αντίπαλη περιοχή.
Όποιος έπαιζε μαζί του, εκείνη τη στιγμή τρελαινόταν…
Ο Φάμπιο παίρνει την μπάλα και θέλει να φτάσει μέχρι τέλους, θέλει να είναι ο καθοριστικός άνθρωπος του αγώνα…
Ο Φάμπιο επέμενε ακόμα στο Play Station να βγαίνει στην επίθεση με τον εαυτό του.
Έτυχε επίσης, ορκίζομαι, να υπάρξει ένα καθοριστικό πέναλτι.
Προφανώς σκόραρε και ακόμα και τότε φαινόταν κάπως ενθουσιασμένος.
Είμαι σίγουρος, ότι μέσα του, δεν ξέρω πώς και γιατί, άρχισε να έχει κάποιες αισθήσεις τόσο όμορφες που ήταν καταστροφικές για τον αντίπαλο.
Είχαμε ήδη ζήσει τα πάντα στο Play Station.
«Θυμάσαι εκείνη τη στιγμή που ο Φάμπιο στο Play Station κέρδισει το πέναλτι;»
«Θυμάσαι τότε που σκόραρε με αυτό το απίστευτο σουτ;»
“Και εκείνο το άλλο στο οποίο εκτέλεσε το καθοριστικό πέναλτι και σκόραρε;”
Είναι αλήθεια, στο δωμάτιο του Ματεράτσι στο Ντούισμπουργκ, δουλέψαμε σκληρά σαν να παίζαμε αληθινά, αλλά τελικά ήταν όλα μια μυθοπλασία.
Όχι όμως γι’αυτόν.
Ο Φάμπιο έβλεπε πιο πέρα.
Κέρδισε το Μουντιάλ στο Play Station, το κέρδισε και μέσα στο γήπεδο, στην πραγματικότητα.”
Αλμπέρτο Τζιλαρντίνο