«Υπάρχουν παίκτες και προπονητές που πληρώνουν για να παίξουν και να προπονήσουν στις μικρότερες κατηγορίες, υπάρχουν επίσης παίκτες και προπονητές, που απλά έχουν καλές σχέσεις με κάποια άτομα στην εκάστοτε διοίκηση η στην εκάστοτε ομάδα και γι’αυτο έχουν πρόσβαση στα γήπεδα.

Πιστεύω ότι το κύριο σφάλμα βρίσκεται στους αδίστακτους ανθρώπους που υπάρχουν απο τις μικρότερες κατηγορίες μέχρι και τις επαγγελματικές, αυτός είναι ο λόγος που παλεύουμε τόσο πολύ για την ηθική εκπαίδευση.

Έπειτα, υπάρχουν οι οικογένειες που είναι πρόθυμες να πληρώσουν για μια ψευδαίσθηση, αλλά αν πρέπει να βάλεις χρήματα η να έχεις καλές σχέσεις με τους ιθύνοντες των ομάδων για να αφήσουν το παιδί σου να παίξει, καταλαβαίνεις ήδη ότι δεν έχει μέλλον.

Γιατί συμβαίνει αυτό…

Γιατί το ποδόσφαιρο είναι μια μορφή κοινωνικής λύτρωσης.

Αλλά οι προσδοκίες δημιουργούν μόνο ταλαιπωρία.

Έχω δύο παιδιά, στα γήπεδα βλέπω και ακούω πράγματα που πραγματικά με κάνουν να σκεφτώ.

Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια ολοκληρωτική αποτυχία.

Στον αθλητισμό, η αξιοκρατία πρέπει να είναι ανέγγιχτη.

Με αυτό το σύστημα, ο καθένας νομίζει ότι μπορεί να κάνει τα παιδιά του επαγγελματίες, τα οποία παιδιά στη συντριπτική τους πλειοψηφία, επιστρέφουν στη συνέχεια στα χαμηλότερα επίπεδα ερασιτεχνισμού.

Ή σταματούν.

Ένα άλλο πρόβλημα που επιδεινώνει τα πράγματα, είναι όταν ο γονιός υπογράφει το συμβόλαιο του παιδιού από τα 14 και μετά και μέχρι την ενηλικίωση του, το αγόρι συνδέεται με την ομάδα.

Για να ελευθερωθεί πρέπει να πληρώσει, μόνο στην Ιταλία και στην Ελλάδα γίνεται αυτό και είναι κρίμα.

Θα ήταν σωστό το παιδί να υπογράφει και να έχει άποψη για το μέλλον του, στα δεκαοχτώ του χρόνια.

Υπάρχουν και αυτοί που πληρώνουν για να κάνουν τους προπονητές, τουλάχιστον στους ερασιτέχνες και γι’ αυτό η προπόνηση πρέπει να αφορά πάνω απ’ όλα τους τεχνικούς και όχι άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με το ποδόσφαιρο.

Δεν αρκεί το χρήμα, χρειάζεται ικανότητα.

Και αυτό ισχύει και για τις ακαδημίες ποδοσφαίρου, όπου δεν λειτουργούν αξιοκρατικά.»

Σιμόνε Περότα