«Πάντα μισούσα να δέχομαι γκολ, ακόμα και στις προπονήσεις.

Δεν έχω συνηθίσει ποτέ την ιδέα, δεν μπορώ.

Μισώ να βλέπω την μπάλα να μπαίνει στο τέρμα μου.

Αυτό μου το δίδαξε ο Κάρλος Μπιάνκι, ο πρώτος μου δάσκαλος.

Μετά ο Μαρσέλο Μπιέλσα, που μας εκπαίδευσε σε αμυντικές κινήσεις όπως κανένας.

Στην αρχή της καριέρας μου όταν δεχόμουν γκολ, άφηνα το παιχνίδι.

Η μπάλα δεν μπαίνει μόνη της στο τέρμα, κάποιο λάθος γίνεται πάντα.

Είχα την τύχη να παίξω απέναντι στους πιο δυνατούς επιθετικούς.

Πάντα με ενοχλούσε, ωστόσο, ότι οι παίκτες που είναι λιγότερο δυνατοί, δεν είναι ταπεινοί.

Όταν ήμουν παιδί, μια μέρα με γρονθοκόπησαν και μου είπαν ότι δεν θα γίνω ποτέ κάποιος.

Μετά από μερικά χρόνια, τους είδα κάτω από το λεωφορείο της Αργεντινής να πανηγυρίζουν φωνάζοντας το όνομά μου.

Μια από τις καλύτερες και μεγαλύτερες ικανοποιήσεις της ζωής μου».

Βάλτερ Σάμουελ