«Μόνο όσοι έχουν παίξει σε χωμάτινα γήπεδα, σκληρά, από αυτό το ανοιχτό καφέ γιατί δεν βρέχει ποτέ, νιώθοντας στα ρουθούνια σου την έντονη και οξεία μυρωδιά της ξερής γης, καμένη από τον ήλιο, που ανατέλλει σε κάθε αντίθεση, κολλάει σε όλους και την κουβαλάς μαζί σου ακόμα και μετά το ντους…
Μόνο όσοι γνωρίζουν αυτή τη μυρωδιά που είναι συνώνυμη με την προσπάθεια, τις θυσίες αλλά και την επιθυμία για παιχνίδι και όνειρα
συνειδητοποιούν και καταφέρνουν να εκτιμήσουν πλήρως το αδιαμφισβήτητο και φρέσκο ​​άρωμα του γρασιδιού.
Παρά τα σχεδόν σαράντα χρόνια ζιζανίων, εξακολουθώ να αισθάνομαι αυτή την οξεία μυρωδιά στο πίσω μέρος της μύτης μου και δεν την έχω ξεχάσει ποτέ, γιατί με έκανε να μεγαλώσω ως προπονητής και ως άντρας.
Και συχνά, σε πικρές στιγμές, μου θύμιζε την αληθινή ουσία αυτού του αθλήματος.
Σε όλους αρέσει να είναι στην κορυφή, να βρίσκουν μια υπερ-οργανωμένη ομάδα, αλλά ποτέ δεν το έκανα απαραίτητη προϋπόθεση, πάντα έψαχνα
πρώτα απ' όλα ένα μέρος όπου μπορώ να εκφράσω το ποδόσφαιρό μου, τις ιδέες μου, τις αρχές μου και τις αξίες μου, κάνοντας τους ανθρώπους να διασκεδάζουν.
Τα είχα όλα και έψαχνα την μυρωδιά εκείνων των χρόνων.
Μπήκα σε ονειρεμένα γήπεδα, με πάγκους πιο άνετους από τον καναπέ στο σπίτι και σε εγκαταστάσεις με ξύλινους πάγκους, δύο πλαστικές καρέκλες στα πλάγια και έναν φράχτη πίσω τους για να σε προστατεύει από τους έξαλλους οπαδούς.
Δούλεψα σε υπερσύγχρονα αθλητικά κέντρα και σε γήπεδα με αποδυτήρια όπου δούλευε ένα στα δύο ντους και το νερό ήταν επίσης κρύο.
Χρησιμοποίησα τα σκαλιά των κερκίδων και τους σάκους με άμμο στους ώμους μου.
Έχω παραμείνει σε ξενοδοχεία 5 αστέρων και εξίσου πολλά φωτχικά ξενοδοχεία όπου ο ιδιοκτήτης ήταν και ο μάγειρας.
Με προσέλαβαν πρόεδροι με κοστούμια, με υποδέχτηκαν με όλες τις τιμές και με υψηλά οικονομικά συμβόλαια αλλά και φτωχοί διάβολοι από τα προάστια, με απίθανες προκλησεις, που συνήθιζαν να βρίσκουν μια λύση την τελευταία στιγμή.
Έχω προπονήσει πρωταθλητές που κέρδιζαν δισεκατομμύρια και νέους ανθρώπους στους οποίους έπρεπε να δανείσω χρήματα για βενζίνη.
Θαύμασα τα βραβευμένα με Όσκαρ κορεό στις στροφές και τους οπαδούς με τα καπνογόνα βόμβες...
Είδα τα πάντα.
Και μερικές φορές ήμουν καλύτερος σε διευθετημένες καταστάσεις παρά σε φαινομενικά τέλειες, βρίσκοντας στις πρώτες περισσότερους οπαδούς, ανθρωπιά, επιθυμία και διαθεσιμότητα παρά στις δεύτερες.
Αλλά παντού έφερνα μαζί μου αυτή τη μυρωδιά από τα γήπεδα της Σικελίας μου, από όπου ξεκίνησαν όλα...»
Ζντένεκ Ζέμαν