Τον κοίταξε, τον ξανακοίταξε σαν να μην είχε δει ποτέ κανέναν πριν.
Τον κοίταξε και θυμήθηκε το Μάλμε, το γκέτο, τα δύσκολα παιδικά χρόνια, τα προβλήματα.
Τον κοίταξε και σκεφτόταν τις αφίσες του στο παιδικό δωμάτιο και την απόσταση που τους χώριζε τότε.
Τον κοίταζε.
Και κοιτώντας τον, σχηματίστηκε ενα χαμόγελο χαράς.
Της χαράς και της ουσίας να κυνηγάμε και να πετυχαίνουμε ένα όνειρο.
Δεν σταμάτησε να τον κοιτάει, χάθηκε μέσα στην μαγεία του ονείρου.
Τον κοίταξε και συνειδητοποίησε ότι κατέκτησε στο όνειρο του.
Ο Ζλαταν Ιμπραήμοβιτς συναντάει το ίνδαλμα της παιδικής του ηλικίας, το ”Φαινόμενο”.
