Μια πολύ μικρή χώρα που αριθμεί μόνο τρία εκατομμύρια κατοίκους και παρ ‘όλα αυτά παρουσιάζει στο Παγκόσμιο Κύπελλο, μια ομάδα γεμάτη φαινόμενα.
Δεν είναι τυχαίο ότι ήταν οι πρώτοι που το κέρδισαν το 1930.
Η Ουρουγουάη δεν παρουσιάζει τίκι τάκα, ούτε κατοχή, ούτε βεντετισμούς. Μόνο αίμα και ιδρώτα για την φανέλα.
Για τους δικούς της ανθρώπους.
Για την πατρίδα τους.
Για την υπερηφάνεια τους.
Αγαπώ την Ουρουγουάη για τον κύριο Όσκαρ Ταμπάρεζ, ο οποίος παρά το γεγονος οτι στηρίζεται σε πατερίτσες λόγω του συνδρόμου Guillain-Barré που τον προσβάλλει κάθε φορά που πρέπει να τραγουδήσει τον ύμνο της αγαπημένης του χώρας, είναι εκεί και δεν τα παρατάει και ας μουδιάζει ολόκληρος.
Λατρεύω την Ουρουγουάη επειδή βλέπω 11 παίκτες να δίνουν την ψυχή τους για να κάνουν περήφανη την χώρα τους.
Λατρεύω την Ουρουγουάη επειδή εχει καθαρό πάθος, επειδή ματώνει και οτι κερδίζει… το κερδίζει με την αξία της και μόνο.
