Θεωρείται ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς όλων των εποχών, καθώς ερμήνευσε μερικούς από τους πιο αξιομνημόνευτους ρόλους στην ιστορία του σύγχρονου κινηματογράφου, ενώ η τεχνική του έχει γίνει αντικείμενο μελέτης από τους νεότερους ηθοποιούς.
Έχει προταθεί εννέα φορές για βραβείο Όσκαρ, έχοντας κερδίσει τελικά το βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία Άρωμα Γυναίκας (1992).
Επίσης έχει βραβευτεί με τέσσερις Χρυσές Σφαίρες, δυο Βραβεία Έμμυ, ένα Βραβείο Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, δύο SAG και δυο θεατρικά Βραβεία Tony.
Μάλιστα οι νίκες του στα βραβεία Όσκαρ, Έμμυ και Tony τον έχουν κατατάξει στους ελάχιστους ηθοποιούς που έχουν κερδίσει το Τριπλ Κράουν της υποκριτικής.
Επιπλέον έχει βραβευτεί για το σύνολο της καριέρας του με το τιμητικό βραβείο στις Χρυσές Σφαίρες (Σέσιλ Ντε Μιλ) το 2001, το Βραβείο για την πορεία του στον Κινηματογράφο από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (AFI) το 2007, το Εθνικό Μετάλλιο Τεχνών από την Αμερικάνικη Κυβέρνηση το 2012 και το Βραβείο Κένεντι το 2016.
Η πρώτη ταινία στην οποία συμμετείχε ήταν το Νάταλι, το Άσχημο Κορίτσι (Me, Natalie) το 1969.
Η ερμηνεία του στην ταινία του 1971 Πανικός στο Νιντλ Παρκ (The Panic in Needle Park), όπου υποδύθηκε έναν ηρωινομανή, τράβηξε την προσοχή του Φράνσις Φορντ Κόπολα, ο οποίος και τον επέλεξε για τον ρόλο του Μάικλ Κορλεόνε στην ταινία Ο Νονός (The Godfather, 1972) (για τον ίδιο ρόλο ήταν υποψήφιοι ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο και ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ).
Ο ρόλος του στην ταινία του Κόπολα του χάρισε παγκόσμια αναγνωρισιμότητα καθώς και την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου.
Την επόμενη χρονιά πρωταγωνίστησε στην ταινία Σέρπικο (Serpico, 1973), βασισμένη στην ιστορία ενός αστυνομικού που ξεσκεπάζει κύκλωμα διαφθοράς στους κόλπους της αστυνομίας.
Η ταινία του χάρισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου, το οποίο έχασε από τον Τζακ Λέμον.
Μάλιστα όταν έκανε τα γυρίσματα της ταινίας το 1973, είχε μπει τόσο πολύ στο «πετσί» του ρόλου που σταμάτησε ένα φορτηγό και απείλησε να συλλάβει τον οδηγό του για ρύπανση.
Το 1974 πρωταγωνίστησε στο σίκουελ της ταινίας Ο Νονός με τίτλο Ο Νονός ΙΙ (The Godfather Part II, 1974), που του χάρισε την δεύτερη υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου.
Το 1975 υποδύθηκε έναν άνδρα που διαπράττει ληστεία σε τράπεζα κρατώντας ομήρους τους εργαζόμενους στην ταινία του Σίντνεϊ Λουμέτ, Σκυλίσια Μέρα (Dog Day Afternoon, 1975).
Έλαβε την τρίτη υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου, αλλά έχασε από τον Τζακ Νίκολσον. Το 1979 έλαβε άλλη μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Ανδρικού ρόλου για την ταινία …Δικαιοσύνη για Όλους! (…And Justice for All) αλλά και πάλι δεν τιμήθηκε με το χρυσό αγαλματίδιο.
Έπειτα υποδύθηκε τον γκάνγκστερ Τόνυ Μοντάνα στην ταινία Ο Σημαδεμένος (Scarface, 1983).
Το 1985 έπαιξε στην ταινία Επαναστάτες (Revolution), που όμως ήταν εμπορική αποτυχία, εξαιτίας της οποίας έκανε τέσσερα χρόνια να εμφανιστεί ξανά σε ταινία.
Το 1989 επέστρεψε στο θρίλερ Sea of Love όπου ήταν εισπρακτική επιτυχία με καλές κριτικές.
Όμως το 1990 ήρθε η δεύτερη υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία του Γουόρεν Μπίτι Ντικ Τρέισι (Dick Tracy) και η καριέρα του απογειώθηκε εκ νέου.
Ακολούθησαν η ταινία Φράνκι και Τζόνι (Frankie and Johnny, 1991) με συμπρωταγωνίστρια την Μισέλ Φάιφερ, η ταινία του 1992 Οικόπεδα με Θέα (Glengarry Glen Ross) για το οποίο έλαβε την τρίτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Αντρικού ρόλου, καθώς και η ταινία της Άρωμα γυναίκας (Scent of a Woman, 1992), της ίδιας χρονιάς, με το οποίο βραβεύτηκε τελικά με Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου.
Η πατρική φιγούρα του συνταξιούχου συνταγματάρχη Φρανκ Σλέιντ και κυρίως, ο τρόπος που γαλουχεί τον άπειρο νεαρό Τσάρλι Σιμς (Κρις Ο’ Ντονελ) δεν θα αφήσουν ασυγκίνητο το κοινό, χαρίζοντας στον Αλ Πατσίνο το Όσκαρ που η μοίρα έδειχνε να του στερεί για πολλά χρόνια.
Για αυτή την ερμηνεία κέρδισε επίσης Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Ηθοποιού.
Ακολούθησαν αξιομνημόνευτες ερμηνείες στις ταινίες με μεγάλη εμπορική επιτυχία,Υπόθεση Καρλίτο (Carlito’s Way, 1993).
Ένταση (Heat, 1995) με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο,[16] Ο Δικηγόρος του Διαβόλου (The Devil’s Advocate, 1997) με συμπρωταγωνιστή τον Κιάνου Ριβς,[17] και The Insider, 1999 με τον Ράσελ Κρόου.
Τον Οκτώβριο του 1997 ψηφίστηκε από το περιοδικό Empire, στο νούμερο 4 της λίστας με τους «100 καλύτερους κινηματογραφικούς αστέρες όλων των εποχών.
Το 2001 παρέλαβε το τιμητικό βραβείο Σέσιλ Ντε Μιλ, στην 58η τελετή των Χρυσών Σφαιρών, για την συνολική προσφορά του στην 7η τέχνη.
Το 2002, πρωταγωνίστησε με τον Ρόμπιν Ουίλιαμς στο θρίλερ Insomnia, ταινία που απέσπασε εξαιρετικές κριτικές για τις ερμηνείες των δυο ηθοποιών.
Ο Πατσίνο το 2014 επαιξε έναν δημοσιογράφο στο People I Know, μια ταινία που έτυχε λίγης προσοχής παρά τις καλές επιδόσεις του Pacino. Σπάνια έπαιζε υποστηρικτικό ρόλο μετά από την εμπορική του ανακάλυψη, δέχτηκε ένα μικρό ρόλο στο Gigli, το 2003, ως χάρη στον σκηνοθέτη Μάρτιν Μπρεστ.
Στο Recruit, που κυκλοφόρησε το 2003, παρουσιάστηκε ως στρατιώτης της CIA και συμπρωταγωνίστησε με τον Κόλιν Φάρελ.
Η ταινία έλαβε μικτές κριτικές και έχει περιγραφεί από τον Πατσίνο ως κάτι που «δεν μπορούσε προσωπικά να ακολουθήσει».
Ο Πατσίνο έπαιξε το ρόλο του δικηγόρου Ρόι Κον στο HBO miniseries Angels in America, μια προσαρμογή του παιχνιδιού με το ίδιο όνομα, που κέρδισε το βραβείο Pulitzer του Tony Kushner.
Για αυτή την ερμηνεία, ο Πατσίνο κέρδισε την τρίτη του Χρυσή Σφαίρα, καθώς και το βραβείο Εμμυ για την καλύτερη απόδοση από έναν ηθοποιό, το 2004.
Ο Αλ Πατσίνο πρωταγωνίστησε ως Shylock στην κινηματογραφική προσαρμογή του Μάικλ Ράντφορντ του 2004 του Εμπόρου της Βενετίας, επιλέγοντας να φέρει συμπόνια και βάθος σε έναν χαρακτήρα που παίζεται παραδοσιακά ως κακοποιός καρικατούρα.
Στο Δύο για τα χρήματα, ο Pacino απεικονίζει έναν πράκτορα του αθλητικού παιχνιδιού και έναν μέντορα για τον Μάθιου ΜακΚόναχι, παράλληλα με την Ρενέ Ρουσό.
Η ταινία κυκλοφόρησε στις 8 Οκτωβρίου 2005, με μικτές κριτικές.
Στις 20 Οκτωβρίου 2006, το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (AFI) ονόμασε τον μεγάλο ηθοποιό, παραλήπτη του 35ου τιμητικού βραβείου AFI Life Achievement. Η τελετή έγινε στις 7 Ιουνίου 2007.
Ο Πατσίνο έπαιξε το 2007, στην Συμμορία των 13 με τον Τζορτζ Κλούνεϊ, τον Μπραντ Πιτ, τον Ματ Ντέιμον, τον Έλιοτ Γκουλντ και τον Άντι Γκαρσία, τον κακοποιό Willy Bank, έναν μεγιστάνα του καζίνο που στόχευσε ο Danny Ocean και το πλήρωμά του.
Η ταινία έλαβε γενικά ευνοϊκές κριτικές.
Το 88 λεπτά κυκλοφόρησε στις 18 Απριλίου 2008 στις Ηνωμένες Πολιτείες, αφού κυκλοφόρησε σε διάφορες άλλες χώρες το 2007. Στην ταινία αυτή συμπρωταγωνίστησε με την Alicia Witt, και οι κριτικοί βρήκαν λάθη στην πλοκή αλλά όχι και στην ερμηνεία του Πατσίνο.
Στο Righteous Kill, οι Πατσίνο και Ρόμπερντ ντε Νίρο, συμπρωταγωνιστούν ως αστυνομικοί της Νέας Υόρκης που αναζητούν έναν μανιακό δολοφόνο. Η ταινία κυκλοφόρησε στις 12 Σεπτεμβρίου 2008. Ενώ ήταν μια αναμενόμενη επιστροφή για τα δύο αστέρια, δεν ήταν καλά δεκτή από τους κριτικούς. Ο Lou Lumenick της New York Post έδωσε στους Righteous Kill ένα αστέρι στα τέσσερα.
Ο Παταίνο έπαιξε τον Dr Jack Kevorkian σε βιογραφική ταινία του HBO Films με τίτλο “You Do not Know Jack”, το οποίο έκανε πρεμιέρα τον Απρίλιο του 2010.
Η ταινία έδωσε στον Πατσίνο το δεύτερο βραβείο του Emmy και το τέταρτο βραβείο του στις Χρυσές Σφαίρες. Συμμετείχε παίζοντας τον εαυτό του στην κωμωδία του 2011 Jack and Jill.
Η ταινία επικρίθηκε από τους κριτικούς και ο Pacino “κέρδισε” το βραβείο Χρυσό Βατόμουρο, για τον χειρότερο ηθοποιό στην 32η τελετή.
Αναγγέλθηκε τον Μάιο του 2011 ότι ο Pacino θα τιμηθεί με το βραβείο “Glory to the Film Maker” στο 68ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.
Το βραβείο παρουσιάστηκε πριν από την πρεμιέρα της ταινίας του Wilde Salomé, την τρίτη ταινία του ως σκηνοθέτης.
Ο Πατσίνο, ο οποίος παίζει τον ρόλο του Ηρώδη στην ταινία, το περιγράφει ως το “πιο προσωπικό έργο του”.
Η αμερικανική πρεμιέρα της το βράδυ της 21ης Μαρτίου 2012, πριν από την ολοκλήρωση της επετείου των 130 χρόνων από την επίσκεψη του Όσκαρ Ουάιλντ στο Σαν Φρανσίσκο, στο γεμάτο θέατρο Κάστρο των 1.400 θέσεων στην περιοχή Κάστρο του Σαν Φρανσίσκο, αποτέλεσε ένα όφελος για την GLBT Historical Κοινωνία.
Το 2012 τιμήθηκε με Εθνικό Μετάλλιο Τεχνών από την Αμερικάνικη Κυβέρνηση, ύψιστη τιμή για ένα καλλιτέχνη.
Επίσης την ίδια χρονιά, πρωταγωνίστησε με τον Κρίστοφερ Γουόκεν και τον Αλαν Άρκιν στην ταινία Νομοταγείς Τύποι, με τις ερμηνείες των ηθοποιών να παίρνουν καλές κριτικές ενώ η ταινία μάλλον μέτριες.
Ο Πατσίνο πρωταγωνίστησε σε μια βιογραφική εικόνα του HBO για το 2013 σχετικά με τη δίκη του Phil Spector για το φόνο του παραγωγού Phil Spector, με τίτλο Phil Spector.
Το 2014 έπαιξε στη Ταπείνωση και στο η Κρυφή Ζωή του Μάγκλχορν, δυο ταινίες για τις οποίες έλαβε διθυραμβικές κριτικές για τις ερμηνείες του, στο Φεστιβάλ της Βενετίας.
Ειδικά στην Ταπείνωση που ερμήνευσε ένα βετεράνο σαιξπηρικό ερμηνευτή που περνά κρίση αυτοπεποίθησης, τόσο στην καλλιτεχνική, όσο και στην προσωπική ζωή του. Η ερμηνεία του θεωρήθηκε ως η μεγάλη επιστροφή του σπουδαίου ηθοποιού. Επιπλέον η Κρυφή Ζωή του Μάγκλχορν ήταν υποψήφια για Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας 2014 καθώς και για το Ειδικό Βραβείο Επιτροπής του Φεστιβάλ της Βενετίας και το Μέγα Βραβείο Επιτροπής του Φεστιβάλ της Βενετίας.
Το 2015 έπαιξε στο δράμα-κωμωδία Danny Collins, έναν ηλικιωμένο ροκ σταρ, σε ένα φιλμ που βασίζεται σε αληθινή ιστορία και αφορά σε μια επιστολή του Τζον Λένον σε έναν άλλον τραγουδιστή.
Η ερμηνεία του στην ταινία, απέσπασε μια υποψηφιότητα για βραβείο Χρυσής Σφαίρας για τον Καλύτερο Ηθοποιό – στην κατηγορία Κωμωδία ή Μιούζικαλ.
Το 2016 βραβεύτηκε ετήσια βραβεία του Κέντρου Κένεντι, από τον πρόεδρο των Η.Π.Α Μπάρακ Ομπάμα.
Το 2017 πρωταγωνίστησε στην ταινία Το Παιχνίδι του Δολοφόνου, ενώ είχε και μικρή συμμετοχή στους Πειρατές της Σομαλίας.
Ανακοινώθηκε τον Ιανουάριο του 2013, ότι ο Πατσίνο θα έπαιζε τον παλιό προπονητή ποδοσφαίρου του Penn State, Τζο Πατέρνο σε μια ταινία που βασίζεται σε μια βιογραφία του Πατέρνο από το 2012.
Η ταινία αυτή εντέλει προβλήθηκε στην τηλεόραση το 2018.Η ερμηνεία του Πατσίνο έλαβε θετικές κριτικές.
Ο Αλ Πατσίνο το 2019 συμμετείχε σε δυο από τις πιο αναμενόμενες ταινίες της χρονιάς. Ο ίδιος και ο Ρόμπερτ ντε Νίρο πρωταγωνίστησαν για τέταρτη φορά στο ίδιο έργο, τον Ιρλανδό, που σκηνοθετήθηκε από τον Μάρτιν Σκορτσέζε και στο οποίο συμμετείχε και ο Τζο Πέσι. Μάλιστα στον Ιρλανδό ήταν και η πρώτη φορά που συνεργάζονται ο Πατσίνο με τον Σκορτσέζε.
Στην ταινία ο Πατσίνο υποδύεται τον Τζίμι Χόφα.
Η ταινία έλαχε πολύ καλών κριτικών, ιδιαίτερα για τη σκηνοθεσία του Σκορτσέζε, καθώς επίσης και για την ερμηνεία των τριών πρωταγωνιστών της. Μάλιστα ο Πατσίνο, ήταν υποψήφιος για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου, στην ένατη υποψηφιότητά του στα βραβεία.
Επίσης ήταν υποψήφιος στην κατηγορία του Β΄ Ανδρικού Ρόλου και στις Χρυσές σφαίρες, στα Βραβεία Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, στα βραβεία SAG καθώς και στα Critics’ Choice.
Η ταινία έλαβε πολυάριθμες διακρίσεις, όπως για παράδειγμα στα Όσκαρ, όπου ήταν υποψήφια σε δέκα κατηγορίες μεταξύ των οποίων για Όσκαρ Καλύτερης ταινίας. Υπήρξε επίσης υποψήφια σε πέντε κατηγορίες στις Χρυσές Σφαίρες, χωρίς να κερδίσει σε κάποια, και σε δέκα κατηγορίες του BAFTA επίσης δίχως νίκη.
Το 2019 επίσης, ο Αλ Πατσίνο συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Κουέντιν Ταραντίνο, στην ταινία Κάποτε στο… Χόλιγουντ.
Εκεί υποδύθηκε τον Μάρτιν Σουόρτς, τον ατζέντη του ήρωα του Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Ρικ Ντάλτον. Η ταινία ήταν και αυτή υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης ταινίας.
Στις 21 Φεβρουαρίου του 2020, έκανε πρεμιέρα τηλεοπτική σειρά Hunters, στην οποία ο Πατσίνο υποδύεται τον οργανωτή (τον Μάγιερ Όφερμαν) μια ομάδας, με βασικό σκοπό το κυνήγι των ναζί στη Νέα Υόρκη μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ώστε να αποτρέψουν τη δημιουργία ενός Τέταρτου Ράιχ στην Αμερική του 1977.
Η τηλεοπτική σειρά αποτελείται από 10 επεισόδια και είναι η πρώτη φορά που ο ηθοποιός συμμετείχε σε σειρά της μικρής οθόνης.
Ο Αλ Πατσίνο έχει αρνηθεί αρκετούς ρόλους.
Οι πιο σημαντικοί που απέρριψε είναι του Χαν Σόλο στο Ο Πόλεμος των Άστρων (Star Wars, 1977), τον Κάπταιν Γουίλαρντ στο Αποκάλυψη Τώρα (Apocalypse Now, 1979),του Τεντ Κράμερ στο Κράμερ εναντίον Κράμερ (1979) και του Έντουαρντ Λούις στο Pretty Woman (1990).
Αυτή την εποχή είναι πρόεδρος στο Actors Studio, έναν οργανισμό για τους ηθοποιούς στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.
Γεννήθηκε στο ανατολικό Μπρονξ της Νέας Υόρκης, από Ιταλούς γονείς. Ο παππούς του καταγόταν από το Κορλεόνε της Σικελίας.
Ο πατέρας του, Σαλ Πατσίνο ήταν ατζέντης και είχε παντρευτεί 5 φορές, αποκτώντας άλλα 4 παιδιά.
Η μητέρα του, Ρόουζ Πατσίνο ήταν η πρώτη του γυναίκα. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στο αγαπημένο του όπως δηλώνει Μπρονξ.
Στα 17 του ο Αλ Πατσίνο παράτησε το σχολείο και στα 26 του χρόνια αποφάσισε να φοιτήσει στο Actors Studio υπό τις οδηγίες του Lee Strasberg. Το 1994 σταμάτησε να καπνίζει 2 πακέτα τσιγάρα τη μέρα για να προστατεύσει τη φωνή του.
Την περασμένη δεκαετία συνήθιζε να καπνίζει 4 πακέτα τη μέρα ενώ σήμερα καπνίζει μόνο περιστασιακά κάποιο τσιγάρο με άρωμα.
Είναι από τους λίγους ηθοποιούς του Χόλυγουντ που δεν έχει παντρευτεί ποτέ.
Αν και δεν παντρεύτηκε ποτέ, ο Πατσίνο έχει τρία παιδιά.
Το μεγαλύτερο, η Τζούλι Μαρί γεννήθηκε το 1989 όταν ο ίδιος ήταν 50 χρονών και είναι η κόρη του με την δασκάλα υποκριτικής, Jan Tarrant. Έχει επίσης τα δίδυμα, τον γιο Άντον Τζέιμς και την κόρη Ολίβια Ρόουζ (γεννημένα στις 25 Ιανουαρίου 2001), με την ηθοποιό Μπέβερλυ Ντ’ Άντζελο με την οποία είχε σχέση από το 1996 έως το 2003.
Ο Αλ Πατσίνο είχε σχέση με την Ντάιαν Κίτον, την συμπρωταγωνίστριά του στην τριλογία του Νονού. Είχε σχέσεις με την Tuesday Weld, τη Jill Clayburgh, την Marthe Keller, την Kathleen Quinlan και την Lyndall Hobbs.
1969 Me, Natalie (Νάταλι, το Άσχημο Κορίτσι)
1971 The Panic in Needle Park (Πανικός στο Νιντλ Παρκ)
1972 The Godfather (Ο Νονός)
1973 Scarecrow (Το Σκιάχτρο)
Serpico (Σέρπικο)
1974 The Godfather Part II (Ο Νονός ΙΙ)
1975 Dog Day Afternoon (Σκυλίσια Μέρα)
1977 Bobby Deerfield (Μπόμπι Ντίρλφιλντ, Μια Στιγμή…Μια Ζωή)
1979 …And Justice for All (…Δικαιοσύνη για Όλους!)
1980 Cruising (Το Ψωνιστήρι)
1982 Author! Author! (Η Πρεμιέρα)
1983 Scarface (Ο Σημαδεμένος)
1985 Revolution (Οι Επαναστάτες)
1989 The Local Stigmatic
Sea of Love (Το Ερωτικό Αντικείμενο του Εγκλήματος)
1990 Dick Tracy (Ντικ Τρέισι)
The Godfather Part III (Ο Νονός ΙΙΙ)
1991 Madonna: Truth or Dare (Στο Κρεβάτι με τη Μαντόνα)
Frankie and Johnny (Φράνκι και Τζόνι)
1992 Glengarry Glen Ross (Οικόπεδα με Θέα)
Scent of a Woman (Άρωμα Γυναίκας)
1993 Carlito’s Way (Υπόθεση Καρλίτο)
1994 Jonas in the Desert
1995 Two Bits (Δυο Δεκάρες)
Heat (Ένταση)
1996 City Hall
Looking for Richard (Αναζητώντας τον Ρίτσαρντ)
1997 Pitch
Donnie Brasco (Ντόνι Μπράσκο)
Devil’s Advocate (Ο Δικηγόρος του Διαβόλου)
1999 The Insider
Any Given Sunday (Κάθε Κυριακή)
2000 Chinese Coffee
2002 Insomnia
S1m0ne (Σιμόν)
People I Know (Οι Άνθρωποι που Ξέρω)
2003 The Recruit (Η Δοκιμασία)
Gigli (Gigli: Ένας Ζόρικος Έρωτας)
2004 The Merchant of Venice (Ο Έμπορος της Βενετίας)
2005 Two for the Money (Όλα για τα Λεφτά)
2007 88 Minutes (88 λεπτά)
Ocean’s Thirteen (Η Συμμορία των Δεκατριών)
2008 Righteous kill (Ου Φονεύσεις)
2011 Son of No One (Ο Αντι-Ηρωας)
Jack & Jill (Ο Τζακ και η Τζιλ)
2012 Stand Up Guys (Νομοταγείς Τύποι)
2013 Salome (Σαλώμη)
2014 Manglehorn (Η Κρυφή Ζωή του Μάνγκλχορν)
The Humbling (Η Ταπείνωση)
2015 Danny Collins (Τίποτα Δεν Τελειώνει κύριε Κόλινς)
2016 Misconduct (Παιχνίδι Χωρίς Κανόνες)
2017 The Pirates of Somalia (Οι Πειρατές της Σομαλίας)
Hangman (Το Παιχνίδι του Δολοφόνου)
2019 Once Upon a Time in Hollywood (Κάποτε στο… Χόλιγουντ)
The Irishman (Ο Ιρλανδός)
2021 Axis Sally
