”Τη νύχτα πριν το παιχνίδι δεν είπε λέξη, ούτε μία λέξη.
Ηρθε για το βραδινό και κλειδώθηκε μόνος στο δωμάτιό του. Εκείνο το βράδυ δεν άκουγε μουσική, δεν έλεγε αστεία, δεν έκανε τίποτα.Νομίζαμε ότι νιώθει άσχημα, τον παρακολουθούσα συνέχεια, όσο μπορούσα να τον παρακολουθήσω.
Το πρωί βγήκε στο μπαλκόνι και δεν κοιτούσε τίποτα, είχε ένα ψυχρό βλέμμα. Πήγα προς αυτόν και τον ρώτησα…
”Ντιέγκο, συμβαίνει κάτι;
Μου χαμογέλασε και μου είπε…
”Τι κάνεις ξύπνιος τώρα,κοιμήσου.”
Την άλλη μέρα στα αποδυτήρια ήταν ο πρώτος που μας επευφημούσε όλους. Μας έδωσε όλους ψυχολογία και μας ενθάρρυνε.
Στο γήπεδο μέσα δεν είπε κουβέντα, απλά κοιτούσε τους Άγγλους.
Όταν τελείωσε ο ύμνος, ακούστηκε αυτή η κραυγή που όλοι θυμούνται…
′′ Έλα τώρα, πάμε αυτοί οι γαμ… σκότωσαν τα παιδιά μας, τους φίλους μας, τους γείτονες. Δεν μπορούμε να χάσουμε απο αυτούς!”
Εκεί κατάλαβα.
Ο Ντιέγκo ήταν ένας άνθρωπος επικεντρωμένος στην εκδίκηση του. Έναν χρόνο αργότερα, οι βετεράνοι των Φώκλαντ είπαν… ′′ Αυτό που έκανε ο Ντιέγκο, ήταν το πλησιέστερο πράγμα για να εκδικηθεί για εμάς.”Αυτός, με την μαγεία του, ήταν ο μόνος που μπορούσε να το κάνει εφικτό. “
Ο συμπαίκτης του Ντιέγκο Μαραντόνα στην Εθνική Αργεντινής,Χοσέ Λουίς ”Τάτα” Μπράουν.
