“Γεννήθηκα στη Νίκαια το 1938. Από το 1952, εδώ στην γειτονιά, είχαμε μια ομάδα την Ατλαντίδα και παίζαμε εκεί που είναι σήμερα το γήπεδο του Ιωνικού. Είχαμε τη δική μας αλάνα. Φανταστείτε ότι βάζαμε τα δοκάρια για να παίξουμε και στο τέλος τα παίρναμε στο σπίτι μας. Μιλάω για την περιοχή όπου κατά τη διάρκεια της κατοχής ήταν καταφύγια, αργότερα σκεπάστηκε και έγινε το γήπεδο του Ιωνικού, όπως το ξέρουμε σήμερα.
Το 1956 υπέγραψα στον Άρη Πειραιώς. Ήμουν 18 χρονών τότε. Το 1958 πήγα στον Απόλλωνα Αθηνών. Εκεί βρήκα μεγάλα ονόματα όπως τους Ταουξή, Τσανακτσή, Μουστάκα, Μαυρόπουλο, Λάμπη Σεραφείδη, Χολέβα, Μαστρακούλη, Γιώργο και Αριστείδη Καμάρα, Σάββα Παπάζογλου, Δερμάτη, Σκόρδα, Σαββίδη, Σιμυγδαλά,Τακτικό, Βερτσώνη, Μπεχράκη. Έμεινα εκεί 6 χρόνια μέχρι το 1964 που πήγα στην ΑΕΚ με μία μεταγραφή ρεκόρ για την εποχή που έφτασε το 1,5 εκ. δραχμές. Η δική μου αμοιβή ήταν 200.000 δραχμές.
Μέχρι το 1968 ήταν όλα καλά. Ήταν άλλωστε και η καλύτερη χρονιά μου στην ΑΕΚ αφού πήραμε το πρωτάθλημα με προπονητή τον Ούγγρο Γιένε Τσάκναντι. Η ομάδα τότε αποτελούνταν από τους Κωσταντινίδη, Κεφαλίδη, Σταθόπουλο, Φώτη Μπαλόπουλο, Βασιλείου, Σκευοφύλακα, Καραφέσκο, Κώστα Νικολαΐδη, Μίμη Παπαϊωάννου, Βεντούρη, Σταματιάδη. Ακόμα είχα συμπαίκτες τον Στέλιο Σεραφείδη, Αλέκο Ιορδάνου, Αλέκο Σοφιανίδη, Σπύρο Πομώνη, Αλέκο Αναστασιάδη, Μανώλη Κλικόπουλο, Γιάννη Μαρδίτση, Μίλτο Παπαποστόλου, Γιώργο Πετρίδη, Κώστα Νεστορίδη, Πανίκο Κρυστάλη, Πολύζο, και Άμπο.
Η Χούντα είχε στείλει τον πατέρα μου στη Γυάρο, εξορία, γιατί εμείς εδώ στη Νίκαια ήμασταν σχεδόν όλοι αριστεροί. Μία μέρα λοιπόν, παίρνω τηλέφωνο τον κ.Πετρόπουλο, τον τότε προπονητή της Εθνικής μας, μιας και ήμουν μέλος της από το 1960, και του δηλώνω ότι σταματάω από την Εθνική ομάδα σαν ένδειξη διαμαρτυρίας για τον πατέρα μου.
Από εκεί και πέρα η Χούντα άσκησε πιέσεις ώστε να μην παίζω με την ΑΕΚ. Ήμουν, για να καταλάβετε, στο ρόστερ της ΑΕΚ για δυο χρόνια χωρίς να παίζω. Οι φίλαθλοι της ΑΕΚ όταν έβλεπαν ότι δεν ήμουν στην ενδεκάδα «έσπαγαν» τα κάγκελα του γηπέδου Ν.Φιλαδέλφειας. Θυμάμαι, όταν έπαιζα καμιά φορά στο τέλος με σήκωναν στους ώμους τους από την αγάπη τους. Έτσι το καλοκαίρι του 1970 αναγκάσθηκα να φύγω από την ομάδα μου. Με ζήτησε ο Βύζας Μεγάρων και έτσι υπέγραψα συμβόλαιο αξίας 1.700.000 δραχμών. Όταν όμως το έμαθαν εδώ στη Νίκαια, στον Ιωνικό, »τρελάθηκαν» και με παρακάλεσαν να ακυρώσω την μεταγραφή. Πράγματι αυτό έκανα. Έπαιξα τρία χρόνια στον Ιωνικό χωρίς χρήματα για να βοηθήσω την ομάδα της γειτονιάς μου, της γειτονιάς που γεννήθηκα. Στην ίδια ομάδα παράλληλα έκανα και τον προπονητή μέχρι το 1973 που σταμάτησα την ενεργό δράση στα 35 μου.”
Ο Τάσος Βασίλειου φόρεσε την κιτρινόμαυρη φανέλα από το 1964 έως το 1970 κατακτώντας το Κύπελλο Ελλάδας του 1966 και το πρωτάθλημα του 1968.
Ξεκίνησε την καριέρα του από τον Άρη Πειραιώς και αγωνίστηκε ακόμα σε Απόλλωνα και Ιωνικό όπου έκλεισε την καριέρα του.
The Trequartista
