"Πήγαινα στο σχολείο χωρίς λεφτά.
Μια μέρα ένας πολύ πλούσιος φίλος μου, μου είπε "αν ξεφύγεις από το σχολείο και έρθεις να παίξεις ποδόσφαιρο μαζί μου, θα σου αγοράσω μεσημεριανό".
Είπα...
"Ω, μεσημεριανό! Πρέπει να εκμεταλλευτώ αυτή την ευκαιρία."
Όταν ο δάσκαλος ανακάλυψε ότι θα πάω να παίξω ποδόσφαιρο αντί να πάω σχολείο, με έβαλε σε ένα τραπέζι και με μαστίγωσε.
Η ομάδα μου ήταν φτωχή, παίζαμε με ποδαράκια.
Ποδαράκια χωρίς παπούτσια.
Όταν κλωτσούσα ένιωθα την μπάλα με το πόδι μου.
Αλλά όταν έτρεχα δεν ένιωθα πέτρες ούτε χώμα και μετά την προπόνηση ένιωθα τα πόδια μου χαλαρά και καθαρά.
Όταν έφτασα στην Ιταλία, δεν ήξερα το φαγητό τους, μου έφεραν μακαρόνια, δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω πιρούνι, κάθε φορά που προσπαθούσα να τα βάλω στο στόμα μου γλιστρούσαν και δεν μπορούσα.
Ούτε με τα χέρια μου μπορούσα να φάω.
Και δεν μου άρεσε και η πίτσα.
Έτρωγα παγωτό και μπισκότα.
Θυμάμαι ότι μετά την πρώτη προπόνηση με τη Γιουβέντους πήγαμε για φαγητό και ο Μπουφόν είπε για να με πειράξει:
"Έχουμε καινούργιο αποθηκάριο, τι κάνεις εδώ;
Παρουσίασε τον εαυτό σου, πες μας την ιστορία σου!"
Και εγώ, που είμαι τύπος που του αρέσει να αστειεύεται, απάντησα...
«Φίλε, αντί να μιλήσεις, πήγαινε να μου φτιάξεις μια σαλάτα χωρίς ντομάτες και κρεμμύδια, αλλά βάλε τόνο».
Και όλοι, ακόμα και ο Λίπι και ο Μπουφόν, άρχισαν να γελάνε.
Τα τελευταία χρόνια στην Ιταλία ο Μπόατενγκ έχει επαινεθεί πολύ όταν κέρδισε το πρωτάθλημα με τη Μίλαν, αλλά δεν θυμούνται όλοι ότι ήμουν ο πρώτος Γκανέζος που κέρδισε ένα Scudetto, αυτό είναι κάτι που με γεμίζει περηφάνια».
Στεφάν Άπια