-Ο τρόπος
που εκφραστήκατε στην τηλεόραση

”όλους τους τραγουδιστές
να τους βάλουμε σε ένα καζάνι,

μισόν Καζαντζίδη δε βγάζουνε”
ενόχλησε.

-Δεν ήταν απλώς μία
άποψη για τον Καζαντζίδη, αλλά και
μία υποτίμηση για όλους τους άλλους.

Θα μπορούσα
να το πω με άλλον τρόπο,
αλλά το είπα έτσι, μια κι έξω,

για να διαρρήξω
τις σχέσεις μου μαζί τους, γιατί
δεν θέλω να ‘χω σχέσεις με δαύτους.

Τραγουδιστάκια είναι αυτά,
ακούτε τί σας λέω.
Επειδή γίνανε μεγάλες φίρμες;

Κατασκευασμένοι τραγουδιστές τού
16κάναλου, του ρεμίξ και του έκο είναι.

Ετοιμόρροπους τους βλέπω,
αν θέλει η εταιρεία,

αύριο το πρωί τούς δίνει μια κλωτσιά
και τους κατεδαφίζει.

Ας πάνε να τραγουδήσουνε χωρίς
μικρόφωνο όπως ο Καζαντζίδης,

που την ώρα που τελειώνει ένα στίχο,
του περισσεύει αέρας
να πάρει και στο σπίτι του…

-Ότι υπάρχει ένας τραγουδιστής
σαν τον Καζαντζίδη,

σημαίνει μήπως
ότι δε μπορούν να βγουν οι άλλοι,
”μικρότεροι”, έστω, τραγουδιστές,

ή ότι πρέπει να εξαφανιστούν
οι υπάρχοντες;

-Δεν είπα εγώ τέτοιο πράγμα.

Ν’ αναγνωρίσουν όμως ότι
του χρωστάνε του Καζαντζίδη.

Κι όχι να λένε ότι έχει αποσυρθεί
για να συντηρήσει το θρύλο του.

Γιατί δεν κάνουνε κι αυτοί το ίδιο;

Ο Στέλιος Καζαντζίδης είναι
ο κατ’ εξοχήν άντρας τραγουδιστής,

ο μοναδικός που η φωνή του
σε όλη την τονική της έκταση

δε χάνει πουθενά
την αντρική της χροιά.

Από κει και πέρα,
να πάρω την άρθρωση του,

να πάρω τα φυσικά του προσόντα,
τον όγκο της φωνής του,

που την ώρα που ανοίγει το στόμα του
μπουκώνει τα μηχανήματα;

Αν δείτε τον Καζαντζίδη
στο στούντιο να τραγουδάει,

είναι ένας άνθρωπος
που έχει απογειωθεί, στην κυριολεξία,

έχει μπει μέσα στο τραγούδι
και είναι ο μόνος που μπορεί να δώσει
συν ένα τραγούδι.

Αν ο Στέλιος Καζαντζίδης
είχε καταλάβει τί μπορεί ν’ αποδώσει
κι ήταν άλλο παιδί,

και την κοπάναγε από την Ελλάδα
και χωνόταν στην Όπερα,

θα ψάχνανε
να βρούνε κατηγορία φωνής
για να τον εντάξουνε…

Άκης Πάνου

Απόσπασμα από το βιβλίο
της Όλγας Μπακομάρου
ΩΣΕΙ ΠΑΡΟΝΤΕΣ