«Σε ηλικία πέντε ετών ήμουν ήδη τόσο ερωτευμένος με το ποδόσφαιρο που έβαλα όλη την οικογένεια μου μέσο για να έχω τη στολή της Ποντεβέκιο, της ομάδας τoυ χωριού μου.
Μέσα μου ήμουν ήδη ποδοσφαιριστής.
Τα τρένα και τα αυτοκίνητα-παιχνίδια δεν υπήρχαν για μένα, μόνο αυτή η στολή ήταν η ευτυχία μου.
Ο πατέρας μου λεγόταν Αντόνιο και ήταν μάνατζερ της Polisportiva Pontevecchio, άφηνε την μπάλα μέσα στο σπίτι.
Σπουδαίος ο πατέρας μου, ζούσε μόνο για τον αθλητισμό.
Ήμουν 3 χρονών, ίσως και λιγότερο, όταν ο πατέρας μου
άρχισε να με πηγαίνει να δω την Ποντεβέκιο.
Άλλωστε δεν υπήρχε πολύς δρόμος, φαινόταν το γήπεδο από τα παράθυρα του σπιτιού μου, εκεί μέσα στο πράσινο, κοντά στο ποτάμι.
Από τότε δεν έχω σταματήσει να βλέπω προπονήσεις και αγώνες, αν δεν δω μπάλα μου λείπει αυτός ο αέρας.
Ο πατέρας μου υπέφερε, τον είδα να αισθάνεται άσχημα όταν τερμάτιζε δεύτερος ή τρίτος με την Pontevecchio και η Serie D παρέμεινε ένα απαγορευμένο όνειρο.
Η δουλειά μιας σεζόν έγινε καπνός, έπρεπε να ξεκινήσεις ξανά από την Promozione. 
Ο πατέρας μου πέθανε ξαφνικά, απο μια
καρδιακή προσβολή, σε ηλικία 51 ετών, τις μέρες των Χριστουγέννων του 1973.
Μέρες που ο θάνατος πονάει περισσότερο.
Την εποχή που ήμουν στους μικρούς, ο πατέρας μου δεν θα με είχε δει ποτέ να παίζω ή να προπονώ την Ποντεβέκιο.
Από τότε άρχισα να ακούω μια φωνή μέσα μου, ίσως μια ώθηση ή απλώς μια ελπίδα, θα ήμουν εγώ που θα έφερνα την ομάδα του πατέρα μου στη Serie D για πρώτη φορά.
Όπως ήθελε, όπως δεν είχε καταφέρει ποτέ. 
Δεν ήξερα πώς και πότε.
Είτε ως ποδοσφαιριστής είτε ως προπονητής. 
Ξέρω μόνο ότι αυτή η φωνή, αντί να σβήσει, έγινε τόσο δυνατή όσο μια πίστη με τον καιρό. Με καθοδήγησε.
Και 20 χρόνια αργότερα, στις 20 Μαΐου 1992, έκλαψα και ούρλιαξα από χαρά κοιτώντας ψηλά στον ουρανό.
Πραγματικά ήμουν εγώ, ο γιος του Pajetta, που έφερε την Pontevecchio στη Serie D.
Εμείς το κάναμε πατέρα, μάζι ήμασταν, πατέρα».
Σέρζε Κόσμι