Όταν είσαι παιδί της τέχνης, η πίεση των μέσων ενημέρωσης που σχετίζεται με το όνομά σου είναι αναπόφευκτη, με συνεχή συμπεράσματα που συνδέονται με τις συστάσεις που σχετίζονται με το επώνυμο που κουβαλάς και πολλές αμφιβολίες για την επιτυχία της καριέρας που σε περιμένει.

Το να ζήσει αυτό που ήταν ο πατέρας του Τσέζαρε για την Μίλαν θα ήταν από μόνο του ένα εξαιρετικό επίτευγμα, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι ο Πάολο Μαλντίνι τον ξεπέρασε από κάθε άποψη, τόσο ως ποδοσφαιριστής, καθιερώνοντας τον εαυτό του ως τον μεγαλύτερο αμυντικό όλων των εποχών, αλλά και σε εικονογραφικό επίπεδο για την ιστορία της Μίλαν. Επειδή ο Πάολο δεν νοιαζόταν πολύ για τις πιέσεις που πίστευαν ότι έπρεπε να αντέχει, δεν έχασε ποτέ την ψυχραιμία του, την κλάση του εντός και εκτός γηπέδου, την κομψότητα με την οποία επιβλήθηκε τόσο ως κεντρικός αμυντικός όσο και ως αριστερό μπακ και έτσι έγινε ένα αληθινό μνημείο του ιταλικού και παγκόσμιου αθλητισμού.

Ο Πάολο Μαλντίνι έβαλε τέλος στην καριέρα του ως ποδοσφαιριστής με το συνηθισμένο αναπόφευκτο τρόπο που τον χαρακτήριζε.

Για 25 χρόνια ήταν εκεί, αφήνοντας κατά μέρος εκείνα τα επαίσχυντα σφυρίγματα που του είχαν αφιερώσει οι λίγοι οπαδοί της Μίλαν στον τελευταίο αγώνα στο Σαν Σίρο.

Μέσα σε μια εβδομάδα, ο Πάολο είχε αφαιρέσει τα πάντα, αρπάζοντας το τέλειο τέλος σε ένα Αρτέμιο Φράνκι έτοιμο να αποτίσει φόρο τιμής σε έναν από τους μεγάλους Θρύλους της ιστορίας του ιταλικού και παγκόσμιου ποδοσφαίρου.

Αιώνια δόξα.