”Το 2001 κινδύνευσα να πνιγώ μετά από ατύχημα.
Ήμουν παιδί, μόλις είχα πάρει το δίπλωμα μου.
Σε ένα δρόμο διπλής διαδρομής, που υπήρχε ποτάμι δεξιά και αριστερά, το αυτοκίνητο αναποδογύρισε και καταλήξαμε στο νερό.
Ευτυχώς έσπασαν τα παράθυρα, προλάβαμε να βγούμε από εκεί.
Ευτυχώς κατάφερα να βγω και βοήθησα και τρεις φίλους να βγουν από το αυτοκίνητο.
Μετά από λίγα λεπτά το αυτοκίνητο βυθίστηκε.
Πάντα πίστευα ότι υπήρχε θεϊκή παρέμβαση εκεί πέρα.
Έχω κάταγμα στο στέρνο και 12 ράμματα στο πρόσωπο.
Ήμουν δεκαοχτώ χρονών, έπαιζα στη Serie A, είπα στον εαυτό μου…

Τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου;
Θέλεις να γίνεις αυτό που πάντα ονειρευόσουν ή να αφήσεις το πεπρωμένο να οδηγήσει τη ζωή σου;
Μέχρι το 2001 ζούσα στο ασυνείδητο της νιότης, ήμουν πολύ αφελής.
Τότε η μεγάλη τρομάρα αυτού του ατυχήματος με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι η ζωή είναι μοναδική, πρέπει να τη ζεις μέρα με τη μέρα προσπαθώντας πραγματικά σκληρά να είσαι όσο πιο θυμωμένος γίνεται για να πετύχεις και να μοιραστείς το πάθος για το ποδόσφαιρο με τους αγαπημένους σου, με τους ανθρώπους που το αγαπούν όπως εσύ.
Για να παίξεις ποδόσφαιρο πρέπει να έχεις πολλή τρέλα, ειδικά αν είσαι επιθετικός.
Το μυαλό μετράει όσο τίποτα άλλο.

Η συμβουλή που δίνω στους νέους είναι να δουλεύουν πολύ με την ψυχή τους και να τα έχουν καλά με τον εαυτό τους.”
Αλμπέρτο Τζιλαρντίνο