«Ντιέγκο, έζησες εξήντα χρόνια ως ελεύθερος.

Ήσουν πάντα ο εαυτός σου.

Ήσουν στην κορυφή του κόσμου, αλλά δεν σε ένοιαζαν οι συμβάσεις.

Δεν έκανες ποτέ υπολογισμούς.

Αγάπησες τους ανθρώπους που σε αγάπησαν.

Έκανες ό,τι στο διάολο ήθελες, ό,τι σου υπαγόρευε η καρδιά σου.

Γέλασες, έκλαψες, ούρλιαξες, τραγούδησες, κατέστρεψες τον εαυτό σου και ξαναγεννήθηκες, χίλιες φορές και μετά, στο τέλος, βαρέθηκες να ξαναγεννηθείς.

Oι άλλοι δεν είχαν το ένα δέκατο της μεγάλης σου καρδιάς.

Αρκετά με αυτά τα υποκριτικά σκατ…

Περνάμε τη ζωή μας κρυμμένοι, εμείς οι ποδοσφαιριστές.

Να φαινόμαστε διαφορετικοί από αυτό που είμαστε.

Δεν μπορείς να πας εκεί, δεν πρέπει να κάνεις αυτό το πράγμα, δεν μπορείς να σε δουν με αυτό το άτομο…

Γίνεται δύσκολο να παραμείνεις αυθεντικό άτομο αν είσαι ποδοσφαιριστής που κερδίζει τίτλους.

Αν σε λένε Μαραντόνα, είναι ένα ηρωικό εγχείρημα.

Ας μην τον ξεχάσουμε ποτέ, ειδικά ας μην τον ξεχάσουμε τώρα που δεν είναι πια εδώ.

Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων θα συνεχίσει να τον αγαπά και να μετανιώνει. Αλλά πολλοί από αυτούς που δάκρυσαν πάνω από το φέρετρό του θα έπρεπε να ντρέπονται. Και ξέρετε τι, όλοι εσείς ψεύτικοι φίλοι, κουτσομπόληδες, οπορτουνιστές, κερδοσκόποι που συνεχίζετε να του επιτίθενται;

Ας αναπαυθεί εν ειρήνη!

Πόσους σκανδαλισμένους ψεύτικους ιερείς είχα να ακούσω, πόσες μομφές από ανθρώπους που κρατούν καλά κρυμμένα και μακριά από τις κάμερες τη βρόμικη μπουγάδα τους στο σπίτι.

Μια μέρα με ρώτησαν αν προτιμώ τον Maradona η αυτούς που αγπάνε τα μέσα.

Μου κάνουν αυτή την ερώτηση; Με δουλεύουν?

Έχετε έρθει από το διάστημα; Πάτε να γαμηθείτε».

Sebino Nela