«9 Ιουνίου 1990. Stadio Olimpico στη Ρώμη. Η Ιταλία αντιμετωπίζει την Αυστρία στον πρώτο αγώνα του Μουντιάλ. Η πρώτη μπάλα που αγγίζω, στον πρώτο μου επίσημο αγώνα για την εθνική ομάδα, είναι γκολ. Ο βρυχηθμός εβδομήντα δύο χιλιάδων ανθρώπων με ξυπνά από εκείνη τη μακρά στιγμή της απώλειας των αισθήσεων και με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα, είναι αυτό το όνειρο που πάντα ονειρευόμουν. Όταν επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο είναι μετά τα μεσάνυχτα, αλλά είμαι γεμάτος αδρεναλίνη, δεν μπορώ καν να φανταστώ ότι θα πάω για ύπνο. Καλώ τη Ρίτα, την γυναίκα μου, η οποία απαντά μισοκοιμισμένη, αλλά με απαλό, περήφανο τόνο. Τότε τηλεφωνώ στο Παλέρμο και είναι μια εντελώς διαφορετική ατμόσφαιρα. Ο πατέρας μου επαναλαμβάνει συνέχεια το όνομά μου και το «γκολ», μιμούμενος, τουλάχιστον έτσι νομίζει, τη φωνή του Πιζούλ. Αλλά η κραυγή του δεν είναι τίποτα μπροστά στη σύγχυση που ακούω στο βάθος. Κραυγές και φασαρία. «Μα ποιος είναι στο σπίτι;» "Ολοι! Υπάρχει όλη η γειτονιά εκεί! Τι γίνεται εκεί μαμά??» "Μπαμπά…?" «Totò», η φωνή της μητέρας μου... «Ο μπαμπάς είναι έξω και φωνάζει. Οι άνθρωποι πανηγυρίζουν έξω στους δρόμους». Την ίδια στιγμή το μάτι μου πέφτει στην τηλεόραση, καρφωμένο στο Ράι. Αναγνωρίζω τις εικόνες, είναι το Παλέρμο, η γειτονιά μου! Το σπίτι μου! Ο δρόμος είναι γεμάτος, ο ρεπόρτερ μιλάει με τρεις χιλιάδες άτομα. Κοιτάζουν προς το παράθυρο, από το οποίο ο πατέρας μου, όπως ο πάπας στην πλατεία του Αγίου Πέτρου, χαιρετάει με τα δύο χέρια σηκωμένα. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Οι εικόνες δείχνουν τον δρόμο όπου μεγάλωσα εξ ολοκλήρου καλυμμένες με ζητωκραυγές απο Παλερμιτάνους που φωνάζουν το όνομά μου και ανάμεσα στα πολλά πανό, ξεχωρίζει ένα ιδιαίτερα διασκεδαστικό... «Ο Θεός είναι μεγάλος, αλλά ο Τότο μεγαλύτερος». Τότο Σκιλάτσι
