«Έπαιζα για εκείνη την Ίντερ που έκανε τους ανθρώπους να ονειρεύονται, εκείνη την εποχή ο Ρονάλντο και ο Μπάτζιο ήταν οι δύο πιο γνωστοί και καλύτεροι παίκτες στον κόσμο.
Αλλά με άφηναν να εκτελώ και φάουλ και πέναλτι.
Το γκολ το 1998 κόντρα στην Σπαρτάκ Μόσχας γεννήθηκε σαν αστείο στην προπόνηση του προηγούμενου πρωινού.
Ήμουν εγώ, ο Μπάτζιο και ο Ρονάλντο και απολάμβαναν να μου πασάρουν την μπάλα με το τακούνι τους στα ελεύθερα χτυπήματα.
Λίγο πριν το φάουλ μου λέει ‘θα το κάνουμε;’
Και του απαντώ ‘είμαστε στο Champions League, ας αποφύγουμε να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας’.
Το έκανε όμως, βγήκε ένα υπέροχο σουτ και πήγε καλά.
Άρχισα να τρέχω σαν τρελός μόνος μου στο γκαζόν του Σαν Σίρο, δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα πια.
Ανεξίτηλα συναισθήματα.
Σε εκείνη την Ίντερ, ο Ρονάλντο φορούσε το νούμερο 9, ο Μπάτζιο το νούμερο 10, εγώ το 11.
Τα χαρακτηριστικά μου ήταν ενός πολύ δυνατού παίκτη, έφτανα στην μπάλα πριν από οποιονδήποτε άλλον.
Μετά έκανα εννιά χειρουργεία και έχασα την ευκινησία και τη δύναμη, που ήταν οι ιδιαιτερότητές μου.
Γι’ αυτό κάποια στιγμή η καριέρα μου δεν ήταν πλέον σε κορυφαία επίπεδα.
Δεν έχω μετανιώσει, πάντα έβλεπα την θετικότητα των πραγμάτων.
Στα 24 θα μπορούσα να είχα σταματήσει, σταμάτησα για ένα χρόνο και έκανα την επέμβαση στο Κολοράντο από τον καθηγητή Stedman.
Θα μπορούσα να είχα κάνει περισσότερα, ας πούμε ότι ήταν η μοίρα».
Nicola Ventola
