«Κάθομαι σε ένα τραπέζι σε μια σουίτα στο ξενοδοχείο Principe di Savoia. 
Μαζί μου είναι ο Caliendo και ο Sugi, ο αθλητικός διευθυντής της Jubilo Iwata, μιας ιαπωνικής ομάδας που ενδιαφέρεται για μένα.
«Ο Schillaci έχει τις υψηλότερες προσφορές στην Ευρώπη και την Αμερική», εξηγεί ο Caliendo που συνεχίζει, «πρέπει να φτάσουμε τα τρία δισεκατομμύρια λιρέτες το χρόνο».
Ο Σούγκι περιμένει τη μετάφραση του διερμηνέα και μετά παίρνει προσωρινά την άδεια του... «Μια στιγμή, παρακαλώ».
Πηγαίνει να τηλεφωνήσει στην Ιαπωνία, όπου ο Πρόεδρος Arata Shiokawa αξιολογεί το αίτημα και κοινοποιεί την απάντηση στον εκπρόσωπο του...
 «Εντάξει, εντάξει. Τρία δισεκατομμύρια λιρέτες το χρόνο».
«Χρειαζόμαστε ένα αυτοκίνητο», προσθέτει ο Καλιέντο.
"Μια στιγμή παρακαλώ."
«Εύλογο αίτημα. Ο Schillaci θα έχει αυτοκίνητο».
«Α» προσθέτει ο Καλιέντο, «προφανώς τα έξοδα για το σπίτι βαρύνουν την ομάδα».
"Μια στιγμή παρακαλώ."
"Ναι φυσικά. Εντάξει. Αυτό είναι όλο?"
«Αυτό είναι όλο», κλείνει ο δικηγόρος μου.
Μετά από λίγα λεπτά, το τέλειο ιαπωνικό μηχάνημα οργάνωσης στέλνει με φαξ τη σύμβαση.
Από εδώ και πέρα ​​είμαι παίκτης της Jubilo Iwata και θα ζω στην Ιαπωνία για τα επόμενα χρόνια.
Ο διευθυντής της τράπεζας με παίρνει τηλέφωνο για να με ενημερώσει ότι στον λογαριασμό μου έχει πιστωθεί τραπεζικό έμβασμα δύο και δύο δισεκατομμυρίων.
Η Jubilo προκαταβάλλει το 75% του μισθού.
Το υπόλοιπο 25% κατανέμεται σε δώδεκα μήνες.
Ένα γέλιο μου ξεφεύγει καθώς σκέφτομαι την Μεσίνα, όπου πήρε το μισθό μου όποτε υπήρχε ρευστό.
«Ο Schillaci το έκανε για τα χρήματα», γράφει η Gazzetta dello Sport.
Δεν είμαι υποκριτής. 
Τα χρήματα έχουν σημασία ναι.
 Ειδικά για ανθρώπους σαν εμένα που μεγάλωσαν χωρίς να έχουν λεφτά στην τσέπη.»
Σαλβατόρε ''Τότι'' Σκιλάτσι