«Φτάνουμε στο Μεξικό και για δέκα μέρες η δυσεντερία δεν μου δίνει ανάπαυλα.
Κάποια στιγμή προειδοποιώ τον Ντιέγκο ότι δεν αντέχω άλλο και ότι θέλω να φύγω. Καταλαβαίνει ότι μιλάω σοβαρά μόνο όταν με βλέπει να ετοιμάζω τη βαλίτσα μου, έρχεται στο δωμάτιό μου και με σταματά.
«Περίμενε τουλάχιστον λίγο ακόμα, έλα».
Λίγη ώρα αργότερα ο Μαραντόνα φεύγει με ένα μέλος του επιτελείου της εθνικής Αργεντινής και επανεμφανίζεται μια ώρα αργότερα, σέρνοντας δύο κιβώτια ιταλικού μεταλλικού νερού. Ποτέ δεν ήξερα πού τα βρήκε, αλλά ο πόνος στο στομάχι μου εξαφανίστηκε».
Θυμάμαι ότι μετά το γκολ του αιώνα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του ’86, κανένας Ιταλός δημοσιογράφος δεν μπόρεσε να πάρει συνέντευξη από τον Ντιέγκο.
Έτσι επικοινώνησα μαζί του για τον Τζιαμπιέρο (Γκαλεάτσι) και κατάφερε να δώσει μια δήλωση παρόλο που υπήρχαν πολλοί ξένοι τηλεοπτικοί σταθμοί.
Ο Τζιαμπιέρο τον ρώτησε…
«Ντιέγκο, τι χρώμα είναι το γκολ;»
Και απάντησε…
«Μπλε, μπλε σαν τον ουρανό της Νάπολης».
Σαλβατόρε Καρμάντο, 35 χρόνια στη Νάπολι.
